ادبی-هنری

 
 
 
 
 
 
نوروز بمانید که ایّام شمایید!                    آغاز شمایید و سرانجام شمایید!
آن صبح نخستین بهاری که ز شادی                    می‌آورد از چلچله پیغام، شمایید!
آن دشت طراوت‌زده آن جنگل هشیار                    آن گنبد گردننده‌ی آرام شمایید!
خورشید گر از بام فلک عشق فشاند                    خورشید شما، عشق شما، بام شمایید!
نوروز کهنسال کجا غیر شما بود؟                    اسطوره‌ی جمشید و جم و جام شمایید!
عشق از نفس گرم شما تازه کند جان                    افسانه‌ی بهرام و گل‌اندام شمایید!

لحظه‌هایی هست که باید همه چیز را داد تا همه چیز را نجات بخشید
 
 
آرش که بد؟ این تندر از پیشانی کدام کوه سر زد؟ چرا آمد؟ چه کسی خرقه اسطوره به دوش او انداخت؟ کدام سینه او را آرزو کرد؟
شاعر، نخستین پرسش‌ها را در برابر تاریخ می‌گذارد، اما نخستین پاسخ خود را می‌دهد:
این آب از لای انگشتان زمخت مورخان می‌گریزد. من شبح آرش را نمی‌خواهم، قلب او را می‌خواهم، با همه خونی که در آن فواره می‌زند.…

در بخش نخست این نوشتار (۱) با عنوان «زر (طلا)»، شعری برگرفته از نثر موزون ویلیام شکسپیر در پرده چهارم ـ صحنه سوم از نمایشنامه «تیمونِ آتنی» را با برگردان فارسی زنده‌یاد احسان طبری درقالبِ نظم استوار و کلاسیکِ فارسی پیشکش علاقمندان نمودم. دراین بخش، همان متن را با برگردان فارسی از زنده یاد احمد شاملو، در قالب شعر نو با پیش‌گفتاری کوتاه از نظر می‌گذرانید.

دهستان در دوره سده میانه مرکز بزرگ اقتصادی،‌ تجاری ـ صنعتی و فرهنگی واحه مصریان در جنوب غربی ترکمنستان که در سده‌های میانه در منابع کتبی به‌عنوان «رباط دهستان» نامیده می‌شد، بود (آتاغارریف ۳، ۱۹۸۶).