امپریالیسم

جنگ هنوز همچون طرحی بر روی کاغذ بود که به‌مناسبت ۵۰‌مین سالگرد تأسیس اتحادیه ناتو، موج حملات جنگنده‌های نیروی هوایی آن علیه شهرهای صربستان آغاز گردید. ناتو در نشست سران کشورهای عضو در آوریل سال ۱۹۹۹ در واشنگتن، مفهوم استراتژیک تازه‌ای را تصویب کرد که بر پایه آن مداخلات نظامی بدون مجوز سازمان ملل متحد بخش جدایی‌ناپذیر این اتحادیه گردید. علاوه بر «تروریسم» و «جرایم سازمان‌یافته»، «وقفه در عرضه منابع حیاتی» و هم‌چنین «فرار دسته‌جمعی و مهاجرت انبوه» نیز به بخش «ریسک‌ها» که به اتحادیه در صورت ضرور امکان استفاده از نیروی نظامی را می‌دهد، افزوده شد.

آلکساندر وان در بلن رئیس‌جمهور اتریش در مصاحبه‌ای با نشریه آلمانی «دی ولت» اروپایی‌ها را فراخواند که در مورد مسئله ایران به ساز دونالد ترامپ نرقصند. وی گفت  «رئیس‌جمهور آمریکا بدون هیچ علتی توافق‌نامه هسته‌ای با تهران را که با شرکت آمریکا بسته شد و امضاء‌کننده آن هم آمریکا بود، ترک کرد. و سپس شرکت‌های اروپایی را ضمن تهدید به اعمال تحریم‌های جدی، از کار کردن با ایران منع کرد. به‌نظر من این دیگر غیرقابل تحمل است». وان در بلن از سیاست ترامپ نسبت به متحدان ناتو که آنها را وادار می‌کند که در طرح های دفاعی واشنگتن به‌طور فعال مشارکت کنند، انتقاد کرد.

نمونه مکزیک در بیش از یک قرن پیش، به ما می‌آموزد که اگر توطئهِ ایالاتِ متحده برای سرنگونی رئیس‌جمهور مادورو(Maduro) موفق شود، درست همان‌گونه که متولیان دمکراسی در ۱۰۶ سال پیش دولت مادِرو (Madero) را برچیده و او را به‌طرز غم‌انگیزی به قتل رسانیدند، بلافاصله با آغاز جنگ‌های داخلی و گسترش خشونت و هرج‌و‌مرج در کشور، میلیون‌ها انسان بی‌گناه جان خود را از دست خواهند داد.
 
 

روسیه، چین، کوبا و ونزوئلا از پروژه ساخت کانال نیکاراگوئه حمایت می‌کنند. این کانال می‌تواند اقیانوس آرام و اطلس را به‌هم متصل و مسیر حمل‌و‌نقل کالاها را از آمریکای جنوبی به آسیا، از‌جمله نفت ونزوئلا را به چین کوتاه کند. پدید آمدن کانال نیکاراگوئه واشنگتن را از کنترل انحصارطلبانه بر عبور از اقیانوس اطلس به اقیانوس آرام از طریق کانال پاناما محروم می‌کند.
 
 

آسیای میانه موقعیتی بین روسیه، ایران و چین را دارد. سه کشوری که در استراتژی امنیت ملی آمریکا به‌عنوان مخالفان اصلی آمریکا در‌نظر گرفته می‌شوند. ایالات متحده آمریکا برای اینکه به‌تدریج این مناطق را تحت کنترل خود درآورد، باید دولت‌های آسیای میانه را از حوزه نفوذ روسیه نه تنها در سیاست و اقتصاد، بلکه در فرهنگ بیرون بیاورد. تبدیل کشورهای دارای سنن الفبای سیریلیک به الفبای لاتینی، امر انتقال خط و ادبیات ملی از عرصه یک تمدن به عرصه تمدن دیگر است.