امپریالیسم

جشن کریسمس‌تان مبارک باشد، ای «جوان‌ترین پرزیدنت فرانسه ...» شما تا این لحظه، مسیر بدون اشتباهی را پیموده‌اید و گمانه‌زنی‌ها نیز این را تأیید می‌کنند. پشتتیبانان روچیلدی و دیگر تنگدستان مشابه نیز همین‌طور.  
نمونه هوشمندی شما را فقط می‌توان نزد خانم تاچر یافت: آب دهان خلق‌ها باید از حسرت راه بیافتد تا روزی بتوانند در آسایش زندگی کنند. 
 
شما یک نشان «چپ»، یعنی مالیات بر ثروت‌های کلان را حذف کردید و یارانه به اشخاص تنگدست را کاهش دادید. 
این کاملاً شخصیت شماست. 
 

بنابراین می‌توان گفت که «برتری سفیدپوستان» جای خود را به «برتری غرب» یا بهتر بگوییم «برتری آمریکا» داده است. اصل سلسله مراتب خلق‌ها یا ملت‌ها به‌صورت سلسله مراتب طبیعی، جاودانی و حتی تداوم بخشیده شده از سوی پروردگار، در جای خود برقرار مانده است، همان‌گونه‌ای که نظام امپراتوری مطلقه رژیم کهن برقرار بود! آنچه مربوط به ابعاد بین‌المللی آن می‌شود، سومین تبعیض بزرگ از بین نرفته است. به‌عبارت دیگر، حداقل آنچه مربوط به مناسبات بین‌المللی است، ما بسیار دور از دمکراسی هستیم. فرآیند دمکراتیزه شدن که با انقلاب اکتبر آغاز شد، بسیار دور از به هدف رسیدن نتیجه آن است.

یکی از واپسین اعمال اوباما به‌عنوان رئیس‌جمهور امضای قانونی بود که مبلغ بی‌سابقه ۶۱۸ میلیارد دلار را به پنتاگون اختصاص می‌داد که بازتابی از صعود نظامی‌گری فاشیستی در حکومت ایالات متحده است. ترامپ آن را تائید کرد.‬ ‬
در این قانون، ایجاد یک «کانون تجزیه و تحلیل و پاتک» به‌صورت پنهانی آمده است. که در واقع یک وزارتخانه برای گردآوری «حقیقت» است. این وزارتخانه مسئول «تهیه یک روایت رسمی‌ از فاکت‌ها» است که ما را واقعاً برای یک جنگ هسته‌ای آماده می‌کند. البته اگر ما اجازه چنین کاری را بدهیم.‬ ‬

دموکراسی آن‌گونه‌ای که ما آن را می‌شناسیم متضمن حق رأی برای همگان است: مستقل از جنسیت، ثروت یا «نژاد»، حقوق سیاسی، حق انتخاباتی فعال و غیرفعال، حق انتخاب کردن نماینده مورد نظر و احیاناً حق انتخاب شدن در نهاد مورد ‌نظر برای هر فردی باید شناخته شده باشد. این‌گونه است که در این روزها، دموکراسی، حتی در پذیرش ابتدایی‌ترین و فوری‌ترین شکل آن، متضمن فراتر رفتن از سه تبعیض بزرگ زیر است:
ـ جنسیتی یا نوعی
ـ کسانی که برای رأی دادن باید به ارباب پول یا معادل آن را بپردازند (تبعیض سانزیتر)‬

«غرب» یا «جهان غرب»، مفهومی ژئوپولتیک است که در دوران جنگ سرد جایگاه ویژه‌ای در ادبیات سیاسی کشورهای سرمایه‌داری یافت تا گاه تفاوت این کشورها با دیگر مدل های اقتصادی ـ سیاسی (کشورهای سوسیالیستی به سرکردگی اتحاد شوروی و یا چین) را برجسته کند و گاه توجیه‌گر استیلای این سیستم باشد (در مقابل جهان عرب، جهانی عقب‌افتاده و نیازمند سرپرستی).