رویدادهای مهم

پس از انتخابات دسامبر ٢۰١۵ در اسپانیا، یک سخنگوی حزب راست‌گرای «پارتیدو پوپولار» (پ.پ.) اظهار داشت که اسپانیا به کشوری «حکومت‌ناپذیر» تبدیل شده است. از نقطه‌نظر بورژوازی، این اظهارنظر کاملاً درست است.

پودموس که ۲۰/۷ درصد آراء را به خود اختصاص داد آرای حزب سوسیالیست اسپانیا را (با ٢٢ در صد) شکننده کرد.

پس از مرگ فرانکو، می‌توان گفت که ‌این انتخابات پایان نظام دو حزبی در کشور است که ضامن رژیم سرمایه‌داری بود. رشد پودموس در پی رادیکالیزه شدن توده‌ها، تمام سوپاپ‌های اطمینان دموکراسی بورژوایی را درهم شکست.

احزاب اپوزیسیون که تشنه قدرت‌اند، قدرتی را که از آغاز انقلاب بولیواری دیگر نمی‌توانند اعمال کنند و آماده‌اند که برای مقام ریاست مجلس ملی یا سایر مقام‌ها یکدیگر را بدرند، مانند معتادان هروئینی‌ای عمل می‌کنند که موادشان دیر شده باشد. راموس الوپ از اکسیون دموکراتیکا (١) و کارپیلس از پریمرا خوستیسیاس (۲)، رهبران راست افراطی احزابی که ائتلاف مود (٣) را تشکیل می‌دهند در اظهاریه‌هایشان به رسانه‌ها، با تبختری که شخصیت آن‌ها را نشان می‌دهد و با بی‌اعتنایی تام توأم با تمسخر به نهاد‌های دموکراتیک، با یکدیگر رقابت می‌کنند.

بنا به ادعای نائومی کلاین، با توجه به نابرابری گسترده‌ای که سرمایه‌داری به‌وجود آورده و ضرورت زیست‌محیطی تغییرات اقلیمی «همه ‌چیز قابل تغییر است». این عنوان کتاب آخر کلاین است، روزنامه‌نگار، مقاله‌نویس و فعال جنبش ضد‌جهانی‌شدن که کتاب‌های او در سال‌های اخیر سروصدای زیادی به‌پا کرده است. او در این مصاحبه به توضیح ایده‌های خود در آخرین کتابش می‌پردازد و مسئله حیاتی تغییرات اقلیمی را فراتر از تلاش دولت‌ها می‌داند، تلاش‌هایی همچون کنفرانس تغییرات اقلیمی پاریس: «اشتباه بزرگی است تصور کنیم رهبران جهان ناگهان در نشست پاریس انسان‌های متفاوتی از کار درمی‌آیند».

«این راند» در رمان خود زیر عنوان «سرچشمه» (*) نوشت: «سخت‌ترین چیز برای توضیح دادن، آشکار بودن کور‌کننده امری است که همگان تصمیم گرفته‌اند آن را نبینند.» این که رابطه‌ای یا پیوندی بین مداخله نظامی ‌غرب در خاورمیانه و سوء‌قصدهای تروریستی در غرب وجود دارد؛ این که خشونت، خشونت به‌بار می‌آورد، برای هر کس که چشمانش و همچنین ذهنش باز باشد، جزو مطالبِ به‌وضوح آشکار است.

سکوت حاکی از تأیید بر کودتای پرتغال بسیار گویاست. نتیجه پرگوئی‌های دائمی‌درباره «اروپای نوین» این شد که دموکراسی برای منتقدان چپ‌گرای یورو ملغی شد. احتمالاً اصل دموکراسی برای همه از آغاز هم هیچگاه جدی نبوده است.

پرتغال هنوز هم در واقع ورشکسته است. اما این کشور از لحاظ سیاسی نقش پیشگام را بازی می‌کند. چون بنا به فرمان رئیس جمهور، دموکراسی در پرتغال صاف و ساده، برافتاد.