علی پورصفر (کامران)

نمودار توفیق در سازماندهی مرکزی ترقیات اجتماعی،
خصلت‌نمای قهقهرا در استعمار و امپریالیسم،
دوران‌نمای پیروزی مبارزات ملی ‌ـ‌ طبقاتی نوین،
طرازنده پیروزی راه رشد غیر‌سرمایه‌داری با سمت‌گیری سوسیالیستی،
نمونه شاخص زیان‌های سکتاریسم عقیدتی و سیاسی
 

«یوگسلاوی در تمام دوران حکومت تیتو و حزب او، هیچگاه شاهد حوادث زننده سابق ... نبود و دوران کاملی از آرامش میان اقوام و ملیت‌های یوگسلاوی را تجربه کرد. اما تغییر اوضاع جهان به‌سود امپریالیسم و هم‌دستی یک وطن‌فروش خیانتکار و الکلیک به‌نام بوریس یلتسین با آن، تغییر در احوال یوگسلاوی را برای امپریالیسم میسر نمود ... یوگسلاوی بازمانده از سوسیالیسم تیتوئی، ... هنوز نمی‌توانست نمونه‌ای از ترقی و پیشرفت غیرسرمایه‌دارانه باشد و بادرآمدهای عظیم صنعتی و زراعی و سیاحتی، نمونه‌ای قابل قبول از استقلال ملی و توسعه بالنسبه عادلانه اجتماعی برپایه صنعت بومی و بازار بین‌المللی به‌دست دهد.

«آلایش تاریخ ترفندی است که همواره و در همه حال و همه جا به یک ترتیب پیش می‌رود و عُمالش نیز همیشه یک گروه از مردم هستند: ظالمانی که حیا را نمی‌شناسند. امروزه بیش از ۱۲۰ سال از عمر جریان صهیونیسم که تاریخ یهودیت را به ظلم و بی‌حیایی آلوده کرده، می‌گذرد، و با وجود اینکه نمونه‌ای از یک شیوه آپارتاید و نژادپرستی شناخته می‌شود، ماهیت ارتجاعی‌اش غلظت بیشتری گرفته است (مصوبه مجمع عمومی سازمان ملل درباره ماهیت نژادپرستانه صهیونیسم، که به سال ۱۹۷۵ اعلام شده بود، پس از فروپاشی شوروی و اردوگاه سوسیالیسم با فشارهای آمریکا و متحدانش از جانب همان سازمان لغو شده است).

«قریب ۷۰ سال پیش، جنگی در شبه‌جزیره کره رُخ داد که آسیای مجروح را به آستانه ویرانگری‌ها و کشتارهای جبران‌ناپذیر اتمی کشانید و توقف آن بنا به خواسته آمریکا و متحدانش، زهدانی برای پرورش استعداد جنگ‌افروزی‌های ویرانگرتر دوباره شد. این جنگ، نمونه‌ای عالی از فتنه‌گری‌های امپریالیسم و کاربرد موفق و حیرت‌انگیز ریاکاری‌ها و فریب‌کاری‌های آمریکا و متحدانش در مبارزه علیه استقلال‌طلبی ملت‌های آزاده بود.

آن بورژوازی را که روسیه و انگلستان در ایران بسط دادند، بیشتر دشمن ترقی و استقلال ملی بود و همان است که به توسعه بورژوازی کمپرادور ایران سرعت بخشید: جریانی از بورژوازی غیرملی که در تمام یکصدسال گذشته با هر شکلی از ترقی و دموکراسی و عدالت اجتماعی مخالفت داشت. همین بورژوازی است که تا انقراض سلطنت پهلوی، یکی از ارکان اساسی دیکتاتوری حاکم بر ایران بود و امروز نیز یکی از موانع عمده گسترش صنعت و اقتصاد ملی در ایران است.