علی پورصفر (کامران)

قریب ۷۰ سال پیش، جنگی در شبه‌جزیره کره رُخ داد که آسیای مجروح را به آستانه ویرانگری‌ها و کشتارهای جبران‌ناپذیر اتمی کشانید و توقف آن بنا به خواسته آمریکا و متحدانش، زهدانی برای پرورش استعداد جنگ‌افروزی‌های ویرانگرتر دوباره شد.

آن بورژوازی را که روسیه و انگلستان در ایران بسط دادند، بیشتر دشمن ترقی و استقلال ملی بود و همان است که به توسعه بورژوازی کمپرادور ایران سرعت بخشید: جریانی از بورژوازی غیرملی که در تمام یکصدسال گذشته با هر شکلی از ترقی و دموکراسی و عدالت اجتماعی مخالفت داشت. همین بورژوازی است که تا انقراض سلطنت پهلوی، یکی از ارکان اساسی دیکتاتوری حاکم بر ایران بود و امروز نیز یکی از موانع عمده گسترش صنعت و اقتصاد ملی در ایران است. 
 
 
 

آغاز مناسبات ایران و روسیه با حوادث بسیار ناخوشایندی همراه بود و تا قرن‌ها کم‌ترین تأثیرات سازنده را در خود داشت. این خصوصیت با فترت‌ها و فرازو نشیب‌هایی تا پایان تزاریسم روسیه به همین گونه دوام یافت. از این‌رو مطالعه دستاوردهای انقلاب اکتبر برای ایران بیش از آن که از تحولات پس از ۲۸ فوریه و به‌ویژه ۲۵ اکتبر ۱۹۱۷ بگوید، باید از تمام آنچه که در طول ۱۲۰۰ سال پیش از آن گذشت، یاد کند تا اهمیت بی‌بدیل و بی‌نظیر انقلاب اکتبر و تشکیل دولت شوروی ـ هم‌چون یک تحول دوران‌ساز جهانی ـ برای مردم و کشور ایران آشکار شود.
 

هنوز غرش جان‌گداز جنگ جهانی اول در اوج بود که صدای فروریزی بنای ۱۱۰۰ ساله سلطنت روسیه، تندرآسا در کره زمین پژواک گرفت و آن غرش بدآوا را مسحور خود کرد و به‌دنبال تغییراتی حیرت‌آنگیز و تحولاتی شگفت‌آور، نظامی برپا ساخت که با همه فراز و نشیب‌ها و علی‌رغم تدفین دولت‌های بعد از آن، هم‌چنان آرزوی میلیاردها انسان است. نظامی مبتنی بر عدالت اجتماعی و دموکراسی فراگیر و آزادی عینی و فراغت ذهنی. انقلاب اکتبر از کمین‌گاهی بیرون جست که افسون‌زدگی جنبش کارگری و طبیعت متجاوز امپریالیسم ـ بی‌آنکه بخواهند ـ فراهمش کرده بودند.