علی پورصفر (کامران)

در یک قرن گذشته، به تقریب ... [هیچکس] التفاتی به چشم‌پوشی مشروطه و اغلب رهبران آن نسبت به فلاکت رعایای بی‌زمین کشور نداشته‌اند. طبقه‌ای که در تمام جهان، ذخیره هر انقلاب بورژوا دمکراتیک و داربست توسعه مالکیت خصوصی، و پیشرفت بورژوازی و ممانعت از بازگشت اوضاع پیشین است.

تندیس شکنی‌های اخیر، اعتراض آگاهانه به سودجوئی‌های وحشیانه سرمایه داری است و می‌تواند به آگاهی‌های بیشتری بینجامد. فردای تخریب مجسمه ادوارد کلستون -برده فروش بریستولی- صدها هزار انگلیسی به کتابخانه‌ها هجوم بردند تا بدانند که صاحبان این مجسمه‌ها چرا این گونه مورد اهانت قرار گرفته‌اند. خطر این گرایش، برای امپریالیسم بیشتر از آن است که تصور شود؛ زیرا تمام معارفی را که در طول ۵۰۰ سال گذشته بر روی هم انباشته شده بود تا توده‌های مردم را به اطاعت از سرمایه و سرمایه داران وادار کند، به لرزه انداخته است.

ارامنه قراباغ و بخش بزرگی از اتباع جمهوری ارمنستان که ناسیونالیسم ضد اجتماعی و ضد سوسیالیستی‌شان آنان را تا سطح نژاد‌پرستان تنزل داده است، درست همانند همپالکی‌هایشان در جمهوری آذربایجان و جمهوری ترکیه که نژادپرستی ترکی را سپر و سلاح خود در برابر همه و از جمله در برابر نژادپرستی داشناک‌های ارمنی گرفته‌اند، برای منافعی حقیر و بدتر از آن برای خشنودی ارواح مردگانی که قرن‌ها پیش از جهان رفته‌اند، زندگان بی‌تقصیر خود را از کوچک و بزرگ، قربانی می‌کنند. اینان بی تردید جنایتکارند و تکلیف هر انسان آزاده و عدالت‌خواهی مبارزه با این جنایات و تمهیدات جنایت‌آفرین است.
 

هر چه که بود و هست، مردم برلین شاید این شانس را داشتند که فرمانده نظامی شهر به نیکلای برزارين، ژنرالی از قوای شوروی سپرده شد که کارنامه‌اش برای خود آلمانی‌ها هم شگفت‌انگیز و قابل احترام است.

او که افسری باسواد و اهل مطالعه بود، اولین نفری بود که رود اودر در مرز لهستان و آلمان را پشت سر گذاشت و با سربازان خود در ماه آوریل پا به خاک برلین گذاشت.

در روزهای اخیر که ناتوانی بزرگترین قدرت اقتصادی نظامی دنیا یعنی امریکا در مبارزه با بیماری واگیردار کوويد-۱۹ و کاستن از تلفات انسانی، همچون طشتی بزرگ با صدایی مهیب از بام به زمین افتاده است، چهره بی‌بزک همفکران وطنی اقتصاد و سیاست امریکا نیز خود را آشکار کرد.