سرمقاله

میهن‌ ما امروز در یکی از حاد‌ترین بحران‌های دوران پس از انقلاب خود قرار گرفته است. این بحران چیزی جز نتیجهٔ ناگزیر فقر فزاینده و شکاف عظیم طبقاتی ناشی از بیش از سه دهه سیاست‌های اقتصادی نئولیبرالی و سرکوب‌گرانه، از یک طرف، و ده‌ها سال تحریک‌ سیاسی، دخالت نظامی، و تحریم‌ کشندهٔ اقتصادی از سوی دولت‌های امپریالیستی، از طرف دیگر نیست. این روند چند ده ساله، جامعهٔ ایران را به چنان بشکهٔ باروتی بدل کرده است که تنها یک جرقهٔ کوچک برای انفجار آن کافی است.

اگر چنین فضایی غبارآلود و غم‌گرفته بر بستر مسایل و مشکلات عمیق اقتصادی ـ اجتماعی، همچون بیکاری و فقر، تبعیض و تحقیر، رانت‌خواری و فساد، گرانی و بی‌خانمانی، نداشتن چشم‌اندازی امیدبخش از آینده و ...، در جریان باشد، که هست، درد نه‌تنها دوچندان، که غیر قابل تحمل هم می‌شود. طبیعی است که در جامعه‌ای که هیچ راه و میدانی برای اعتراض وجود ندارد، و در هر زمان و در هر مکان، هیج فریادی نه‌تنها گوش شنوایی نمی‌یابد، بلکه متهم شده و سرکوب هم می‌شود، اعتمادها لطمهٔ جدی می‌بیند و با کوچک‌ترین جرقه‌ای آن را منفجر می‌کند و در نفرت و خشونت فرو می‌برد.

با سلام خدمت مهمانان گرامی، بینندگان عزیز این برنامه در سایت «۱۰ مهر»، یوتیوب و یا هر جای دیگر، و همچنین خوانندگانی که ما را در سایت دنبال می‌کنند.
از آنجا که این برنامه در ادامه برنامه گذشته ما می باشد، تغییری در حضور مهمانان شرکت‌کننده به‌وجود نیامده است و این بار هم در خدمت آقایان دکتر مرتضی محیط، اردشیر زارعی قنواتی و دکتر مسعود امیدی هستیم. از سایت «۱۰ مهر» هم اردشیر جم‌نشان و من، محمد حقیقت در خدمت شما عزیزان می‌باشیم.

بر بستر تحولات پُرشتاب در عرصه بین‌المللی، و پدیدار شدن دورنمای جهان چند‌قطبی، به‌نظر می‌رسد که "نگاه به شرق" می رود تا به سیاست استراتژیک و تثبیت‌شده جمهوری اسلامی ایران تبدیل شود. ارزیابی شما از این سیاست حکومت ایران و دلایل اتخاذ چنین سیاستی چیست؟ "نگاه به شرق" چه امکانات بالقوه‌ای برای تحکیم استقلال ملی ایران و مقابله با توطئه‌های امپریالیسم علیه میهن ما ایجاد می‌کند؟ "نگاه به شرق" با درنظرداشت نزدیکی عملی جمهوری اسلامی به اتحادیه اروآسیا، عضویت در پیمان شانگهای، دورنمای عضویت در گروه بریکس، و همچنین با توجه به جایگاه ژئواستراتژیک ایران، چه امکانات بالقوه‌ای برای رهایی از تحریم‌های آمریکا و رشد اقتصادی پیشِ روی کشور می‌گشاید؟

به‌موازات شکل‌گیری، گسترش و تحکیم این نظم استراتژیک ـ نظامی امپریالیستی در دوران پس از جنگ دوم جهانی، جهان ما شاهد یک تحول کیفی دیگر در عرصهٔ اقتصادی امپریالیسم نیز بوده است، و آن رشد بی‌سابقهٔ سرمایهٔ مالی ـ بانکی از دههٔ هفتاد قرن بیستم به‌بعد، و سپس قبضهٔ کامل منابع مالی اقتصاد جهان از سوی آن پس از فروپاشی اردوگاه سوسیالیسم است. و این، نه آن‌طور که رفقا در «ارزیابی» مطرح کرده‌اند صرفاً ناشی از بهره‌برداری «سرمایه‌داری جهانی» از انقلاب علمی ـ فنی، بلکه همچنین نتیجهٔ ورود اقتصاد امپریالیستی به یک دوران تازهٔ رکود عمومی اقتصادی از دههٔ ۱۹۷۰ به بعد نیز بوده است.