سرمقاله

اختلاف‌نظر در میان توده‌ای‌ها، به‌ویژه درباره چگونگی تحلیل رویدادهای سیاسی میهن‌مان، امر طبیعی است و قدمتی به درازای حیات ۷۵ ساله حزب توده ایران دارد.
اما پرسش این است که صحت و علمی بودن یک خط‌مشی از سوی کمونیست‌ها چگونه مشخص می‌شود؟
درستی خط‌مشی سیاسی مقوله‌ای تاریخی ـ طبقاتی است که براساس تحلیل و استدلال در چارچوب یک جهان‌بینی معین تعیین می‌شود.

رفتار انتخاباتی حسن روحانی و ظاهر شدن وی در نقش لیدر اپوزیسیون، همچنین تبلیغات شدید ابراهیم رئیسی ـ و بالطبع قالیباف ـ را علیه دولت، باید فراتر از احتمال فوت علی خامنه‌ای در ۴ سال آتی و مسأله جانشینی «رهبر» ارزیابی کرد.

دولت حسن روحانی برای برون‌رفت از بحران اقتصادی، تداوم اجرای سیاست‌های نئولیبرالی را در دستور کار قرار داده است. پیامد اجرای این سیاست‌ها، دشوار شدن شرایط زندگی کارگران، انباشته شدن مطالبات آن‌ها و به‌طبع افزایش اعتراضات صنفی کارگران است‌. دولت یازدهم و وزارت کار آن برای مقابله با چنین وضعیتی نیز تدابیری سنجیده است که اهم آن‌ها عبارتست از: رویکرد ضدسندیکایی؛ مسدود کردن راه انتشار اخبار مربوط به اعتراضات کارگری؛ و طرح ادغام تشکل‌های رسمی کارگری، به‌منظور اعمال کنترل بیشتر دولت بر این تشکل‌ها.

جنبش اجتماعی مردم زنده است.

حال که از سعید حجاریان، در جایگاه مدعی سیاست‌ورزی اخلاقی، معنای «تدلیس سیستماتیک» را آموختیم، مروری داشته باشیم بر روایت قربانی دادگاه نمایشی «کودتای مخملی» سال ۸۸ پیرامون فاجعه‌ای که در شکنجه‌گاه‌های زندان توحید (کمیته مشترک ساواک و شهربانی سابق و موزه عبرت کنونی) پس از یورش به حزب توده ایران در جریان بود.