سرمقاله

عقبگرد تاریخی کنونی نه تنها دستاوردها و آموزش‌های انقلاب اکتبر را نفی نکرده است،‏ بلکه بار دیگر بر درستی آن‌ها مهر تأیید گذاشته است‏.

در ماه‌های اخیر هیأت حاکمهٔ جمهوری اسلامی، در راستای تأمین منافع سرمایه‌داری بزرگ ایران، رویکردهای مشخصی را علیه منافع طبقه کارگر میهن‌مان در پیش گرفته است. دولت حسن روحانی و وزارت کار آن با پیشبرد سیاست‌های نئولیبرالی، بیشترین سهم را در تسهیل شرایط برای سرمایه‌داران جهت استثمار بیشتر نیروی کار و تحت فشار قرار دادن کارگران برعهده داشته‌اند.

تحریریهٔ «مهر» ـــ
 
 روزی نیست که خبری از اعتراضات صنفی کارگران در این یا آن گوشهٔ میهنمان منتشر نشود. بهعلت شرایطی که سیاستهای خانمان برانداز اقتصادی حکومت برای کارگران و زحمتکشان ایجاد کرده است، خواستهای کارگران معترض، مگر در مواردی محدود، به اولین و پایهایترین مطالبات، یعنی حفظ امکان کار و

دریافت دستمزد در مقابل کار انجام شده، تنزل یافته است.

پیشینه

تحریریهٔ «مهر» ـــ

اکنون مسأله این است که حاکمیت تا چه زمانی میتواند در مقابل تحقق خواستهای مردم مقاومت کند و تودههای مردم و نیروهای سیاسی مدافع منافع آنان چه راهکارهایی را برای برآورده شدن مطالبات جنبش در پیش میگیرند.

گویا مخالفت و مقابله با سیاستهای نئولیبرالی دولت روحانی را نمیتوان با رأی مثبت به او در انتخابات اخیر ریاست جمهوری

یا حمایت از برخی اقدامات سیاسی و فرهنگی دولت یازدهم جمع بست. این نکتهٔ حائز اهمیتی است، چرا که اتخاذ سیاستهای یک سویه در سطح گستردهای در بین نیروهای سیاسی مشاهده میشود.