نظرودیدگاه

آدمی ‌را طلـب و شـوقِ «شناخت»
سخت اندر شَعَف و شور انداخت.
و آن که بیدار شد از خوابِ گران:
دشت را دید، کران تـا بــه کران
ژاژهـا بـود ـ که تا مُرد دروغ،
نسل‌ها سوخت ـ که تا زاد فروغ
راهسنـگِ خِـردَم، گـــام بـه گـــام
می‌بَـرَد از رهِ پیکـار بـه کــام.
(احسان طبری)

باغ‌ها را گرچه دیوار و در است / از هواشان راه با یکدیگر است
شاخه‌ها را از جدایی گر غم است / «ریشه»هاشان دست در دست هم است!
هوشنگ ابتهاج (سایه)‌

به‌تازگی تحلیلی موجز و صریح از شرایط بحرانی و فروپاشی اقتصادی سیاسی کشور در «نامه مردم» به‌نام «بحران فزایندۀ اقتصادی و تهدیدهای راهبردی بر ضد مصالح ملی» منتشر شده که حاکی از شرایط دشوار زحمتکشان و مردم ایران در اثر حاکمیت کلان سرمایه‌داری تجاری و بوروکراتیک در کشور است.

خانم مرضیه توانگر در نوشته ای دراز دامان کوشیده است تا به همه منتقدین دیدگاه خود یک جا پاسخ دهد. این نگارنده بر سر آن نیست که همانند او به همه آنچه ایشان نگاشته اند پاسخ دهد، بلکه در درجه نخست به آن بخش از نوشته های ایشان می پردازم که پرداختن به آن ها را ضروری می دانم.
پیش از هر چیز باید بگویم برای رسیدن به درکی مشترک از پدیده مورد اختلاف باید نخست از نکاتی آغاز کرد که در آن اشتراک نظر داریم. امیدوارم که خانم توانگر با من در این نکته که مرحله انقلاب ایران، "ملی ودموکراتیک" است - که از زمان مشروطه تاکنون ادامه داشته است - هم نظر باشد.

مقدمه
قبل از هر چیز باید از پیگیری و تداوم گفت‌و‌گوی دوستانه و رفیقانه توسط رفقای سایت نوید نو قدردانی کرد. بحث‌های درگرفته را می‌توان به فال نیک گرفت و از آنها با این امید استقبال کرد که این گفت‌و‌گوها به رفع ابهامات و اختلافات ذهنی و ایدئولوژیک کمک کنند. نگارنده برغم تردیدهای جدی خود در انتشار این نوشته‌ها که مبادا وافی به مقصود نباشند ـ که چیزی جز گفت‌و‌گو نیست ـ و برغم تمامی ‌لغزش‌های اینجا و انجای خود، امیدوار است که در جستجوی چارچوبی درست و سازنده برای گفت‌و‌گو‌ها، در حد بضاعت خود سهیم باشد.

*****