نظرودیدگاه

در ماه‌های اخیر ما شاهد اوج گرفتن دوباره‌ی یورش ایدئولوژیک و فکری به «چپ» در ایران هستیم. نشریات، روزنامه‌ها، هفته‌نامه‌ها و ماهنامه‌های مجاز در جمهوری اسلامی حتی ضرور می‌دانند تا ویژه‌نامه‌هایی چند صد صفحه‌ای پیرامون احزاب و سازمان‌هایی منتشر کنند که در گذشته مدعی برچیده شدن بساط آن‌ها در ایران شده بودند.

بینام آشنا ـــ

دوست عزیز امیر و دوستان عزیز «امیرها»،

نکات مورد اعتراض من در شیوه ارائه بحث «آنچه در حزب گذشت» در این سایت در سه نوشته قبلیام بسیار مشخص بیان شده بود:

۱ـ برای بررسی درباره یک فرایند تاریخی (در اینجا بهطور مشخص تجزیه و تضعیف حزب) میبایست متدولوژی مشخصی داشت. برای روشنتر شدن مسئله، چند نمونه ذکر میکنم:

ثامن رئیسی ـــ

من هم نظرات امیر اطیابی را خواندم و هم به نوشتههای بینام آشنا در این سایت مراجعه کردم. اما دلیل عصبانیت شدید امیر اطیابی را نفهمیدم.

این برخورد عصبی در نوشتۀ امیر اطیابی به قدری آشکار است که انسان فکر میکند اگر با بینام آشنا برخورد میکرد، او را به باد کتک میگرفت!  چرا؟

رفیق عزیز، بی‌نام آشنا،

متأسفم که استدلال‌های شما در مخالفت با انجام این مصاحبه، بر پایه‌هایی قرار دارد که هم به نابودی سیستم سوسیالستی و کشور شوراها، هم به نابودی هر آنچه از حزب در خارج از کشور باقی‌مانده و از ضربه‌های جنایتکارانه نجات یافته بود، کمک کرد. هنوز بقایای این روند ادامه دارد، چنان‌که سند «کنگره»‌ی ششم در مورد سی سال گذشته گواهی است بر آن.

رستگار ـــ

هرچند هنوز زود است که درمورد ماهیت جریانی که حسن روحانی آن را نمایندگی میکند گمانهزنی کرد، اما برحسب شواهد و قراین موجود، وزرای اقتصادی و مشاوران حسن روحانی از حزبهای «کارگزاران سازندگی» و «اعتدال و توسعه» و اصلاحطلبان تشکیل شدهاند