نظرودیدگاه

به سهم خود به‌عنوان یک خواننده‌ی این سلسله مقالات و کسی که به‌دلیل تداوم فعالیت در ارتباط با کمیته‌ی داخلی در نیمه‌ی اسفند ٦٢ دستگیر شدم سعی می کنم به پرسش‌های «بی نام آشنا» پاسخی در حد خود بدهم. بدیهی است که تحریریه‌ی مهر خود مسئول و پاسخگوی کار خود است.

مردم ایران در ۲۴ خرداد ۹۲ در یک انتخابات پیچیده، در مقابل پنج کاندیدای ولایت فقیه، به آقای حسن روحانی مدافع گفتمان اعتدال رای دادند. با پیروزی آقای حسن روحانی با اندکی بیش از ۵۰ در صد آرا، مردمی که  به وی رآی داده بودند در دو مرحله به کوچه وخیابان ریختند، شادی کردند، شیرینی پخش کردند، شعار یاحسین میر حسین سر دادند و خواستار آزادی زندانیان سیاسی شدند. چنین اظهار شادمانی حتی در دوم خرداد ۷۶ هم دیده نشده بود و مردم به‌خاطر پیروزی روحانی به یکدیگر تبریک می‌گفتند.

سندی با نام «بیانیه سی سال از یورش وحشیانه رژیم ولایت فقیه برای نابودی حزب توده ایران می گذرد!» در «نامهٔ مردم» مورخ ۷ اسفند ۱۳۹۱ منتشر شده است. این سند در کنگره ششم حزب تودهٔ ایران به‌تصویب رسیده است.

صدور چنین «بیانیه»‌ای در تاریخ حزب ما کم‌سابقه است. اشکالات جدی وارد بر این «بیانیه» چنان است که، برخلاف نظر تنظیم‌کنندگان، آن را از  یک سند وحدت به سند تفرقه بدل کرده است.

بسیاری مرا بنام توده‌ای می‌شناسند اعم از رفقای توده‌ای و یا دیگران. این مسئله بزرگ‌ترین افتخار زندگی من بوده است.

پس از سکوت طولانی و نگرانی از آنکه زندگی‌ام پایان یابد بدون آنکه حرفی زده باشم، براساس آموزش حزبم که همیشه به ما آموخته بود که باید با شجاعت بر خطاها انگشت گذاشت و اشتباهات را بیان کرد، حق خود می‌دانم که در این نامه نظراتم را بیان کنم و رفتار اعمال شده  در این سالهای اخیر  را محکوم کنم.