نظرودیدگاه

توده‌های مردم این را به درستی درک کرده‌اند. آنها در صف دفاع از هستی کشور قرار گرفته‌اند. «صف مستقل» یعنی قرار گرفتن در کنار آنها و ایجاد جبهه ضد جنگ و دیکتاتوری، راندن کاسبان جنگ و مرگ و تحریم و در کنار آن، زایل کردن توهمات نسبت به منویات دولت روحانی و نشان دادن عواقب سیاست‌ها و خط‌مشی‌های این دولت هم به ملیون صادقی که در صفوف حامیان او هستند و نیز به توده‌های مردم. باید جنگ و ویرانی را دور کرد و در عین حال به گسترش دمکراسی و ارکان آن کمک کرد. باید به حامیان روحانی نشان داد که نادیده گرفتن زحمتکشان و پشت کردن به آنها یکی از مهلک‌ترین اشتباهات وی خواهد بود. این را حامیان موسوی درک کرده‌اند. راه رشد و توسعه کشور، از تحقیر و درهم شکستن توده‌های کارگر و تبدیل کردن آنها به ماده خام ارزان و بی‌هویت در دست سرمایه‌گذاران خارجی نمی‌گذرد.

بخش نخست

"در تقابل با قدرت اشتراکی طبقات دارا، پرولتاریا تنها زمانی قادر است به مثابۀ یک طبقه عمل کند که خود را در یک حزب سیاسی– علیه کلیه ی حزب‌های طبقات دارا– متشکل کند. این عمل، پیروزی طبقه کارگر را در راستای انقلاب سوسیالیستی و هدف نهایی آن، یعنی الغای همه طبقات، تضمین  کند."
(انجمن بین‌المللی کارگران ‪-‬کنفرانس لندن در سال ۱۸۷۱)
 

مقدمه

آقای جوانرود مطلبی را با عنوان «پاسخی دوستانه به مقاله منتشره در "نوید نو" با عنوان "نه به دیکتاتوری، فساد و نئولیبرالیسم" (۱) که در واقع پاسخی به نوشته‌ ایشان با عنوان "پارادوکس‌های بی‌پایان چپ‌روی" بود، منتشر نموده‌اند که محورهای مهم آن را می‌توان به ترتیب زیر برشمرد:
۱ـ ابراز تأسف از عدم همسویی حزب توده ایران با مردم و پیروزی آنها در انتخابات ریاست‌جمهوری
۲ـ طرح انتقاد از رأی ندادن به روحانی به‌دلیل اینکه می‌توانست به نفع ولی فقیه تمام شود.
۳ـ ادعای تأثیرگذاری اصلاح‌طلبان بر اعتدال‌گرایان و اصلاح‌طلب شدن اعتدال‌گرایان