یادمانده

از این سموم که بر طرف بوستان بگذشت
عجب که بوی گلی هست و رنگ نسترنی

در غروب روز شنبه ۱۲ سپتامبر سال ۲۰۱۵، به کوشش پر از مهر و دوستی تعدادی از رفقای زنده‌یاد دکتر رحیم احمدی که در ماه مه همین سال قلب مهربان و پر از عاطفه و عشقش، از جوش و خروش همیشگی بازماند و برای همیشه آرمید، مراسمی‌ در بزرگداشت یاد و را‌هش در شهر اسن آلمان، برگزار گردید.

نمی‌بینی که جلادان، با تفنگ‌هاشان در دست، در برابرت صف کشیده‌اند؟ نمی‌بینی که با گوش‌هاشان تیز، در انتظار شنیدن فرمان آتشند؟ اینجا نقطه پایان است. انتهای سفر است. و تو سیاووش نیستی که بی‌گزند از آتش بگذری. در آستانه پایانی.

انوشه! چه هنگام خندیدن است؟

ای مهربان من

«... تا دوست داریم

تا دوست دارمت

تا اشک ما به گونه هم می‌چکد زِ مهر

تا در زمانه هست یکی جانِ دوستدار

کی مرگ می‌تواند نام مرا بروبد از یاد روزگار؟ ...»
(سیاوش کسرایی)

عاشقان در خون خود غلتیده‌اند
 زندگی را زندگی بخشیده‌اند