یادمانده

در میهن ما ایران، در درازنای تاریخ، انسان‌های بزرگی زیسته‌اند که هر یک در کالبد مادی و معنوی عصر خود، با شراره‌ای ناب به‌خاطر آن‌چه آنان عدالت، آزادی و فرهیختگی می‌شمرده‌اند، با جان، اندیشه و قلم خود رزمیده و سوخته‌اند.

دوست نازنینی نقل می‌کرد که: «… برای دیدن صفرخان رفته بودم، دیدم شاعر عزیزمان نصرت‌الله نوح و آقای مرتضی احمدی هم در آنجا هستند … صحبت به گذشته کشید. گفتیم و گفتیم تا اینکه صحبت از زندان و شهادت پرویز حکمت جو شد. آقا مرتضی تا اسم پرویز حکمت جو را شنید، با چشمانی که به نم نشسته بود خاطره‌ای از دوستی دیرینه‌اش با حکمت جو گفت که برای همه ما جالب بود.

اعلامیه کمیتهٔ مرکزی فرقه دمکرات آذربایجان

۱۵ آذر ۱۳۹۳

صورت کشیده و استخوانی، عینک گِردِ ذره‌بینی و کلاه شاپوی کوچکی که همیشه به سر دارد، علامت مشخصه اوست. او هیچ سؤالی را بی‌پاسخ نمی‌گذارد. از گذشته‌های دور، از شرکتش در جنگ کبیر میهنی علیه فاشیزم، از دورانی که زادگاهش، شهر بندری و زیبای «ساراتوف» را ترک کرد تا در جبههٔ جنگ دوشادوش هم‌میهنان‌اش، ضربهٔ قطعی شکست را بر پیکر فاشیزم متجاوز فرود آورد، گفتنی‌های بسیار دارد.