آزمون نظم نوین جهانی
هفته‌هاست که رسانه‌های برجسته آمریکایی مملو از مقالاتی هستند که به‌شدت از انجمن‌های برادری دانشجویان و انجمن‌های زنان انتقاد می‌کنند. در محوطه‌های دانشجویی موجی از تظاهرات با درخواست ممنوعیت این اتحادیه‌های دانشجویی در دانشگاه‌ها به‌راه افتاده است. انجمن‌های برادری دانشجویی و انجمن‌های زنان که تحت عنوان مشترک «زندگی یونانی» معروف هستند، برای هر کسی که فیلم‌های آمریکایی درباره دانشجویان را دیده است، آشنا است. درست است که هالیوود انجمن‌های دانشگاهی را به‌طور تحریف شده و اغراق‌آمیز به تصویر می‌کشد و بر بخش سرگرم‌کننده زندگی آنها تمرکز و دقت می‌کند ــ مانند شب‌نشینی‌ها، مراسم پاگشایی و پذیرفته شدن آنها و ماجراهای رمانتیک دانشجویان. اما انجمن‌های برادری جدی‌تر هستند.
سطح تحصیل آکادمیک اعضای آنها به‌طور قابل‌توجهی بالاتر از همسالان معمولی است، آنها دیپلم تحصیلی عالی را به‌طور متوسط ۲۰ درصد بیشتر از سایر دانشجویان دریافت می‌کنند و در آینده شانس بسیار بالاتری برای رسیدن به سطج اجتماعی عالی دارند. به‌نحوی که بین فارغ‌التحصیلانی که فقط به انجمن برادری «فی بتا کاپا» تعلق داشتند، ۱۷ رئیس‌جمهور آمریکا، ۳۸ قاضی دادگاه عالی، ۱۳۶ برنده نوبل وجود دارد. به‌طور کلی ۸۵ درصد اعضای دیوان عالی، ۶۳ درصد روسای جمهور، ۷۶ درصد سناتورها و ۸۵ درصد مدیران بزرگ‌ترین شرکت‌ها، اعضای انجمن‌های برادری بودند. انجمن‌های برادری دانشجویی قدیمی‌ترین ارگان آمریکا است. ایجاد این انجمن‌ها در اواسط سده ۱۸ آغاز شد و در شکل فعلی، نخستین آنها (همان: فی بتا کاپا) به‌طور نهایی در سالهای ۱۷۷۶ ـ ۱۷۷۵ شکل گرفته بود (این انجمن در حال حاضر ۵۰۰هزار عضو دارد که نماد آن یک کلید طلایی با سه ستاره است، مترجم). در ابتدا چنین انجمن‌های دانشجویی، انجمن‌های مخفی بودند که با فراماسونری‌ها رقابت می‌کردند. اعضای انجمن برادری به‌طور مخفیانه کلبه‌هایی را در جنگل‌ها (به‌خاطر شرکت در چنین جوامعی در آن زمان ممکن بود از دانشگاه اخراج بشوند) اجاره می‌کردند که بتوانند مراسم خود را انجام بدهند و درباره ادبیات، موزیک، سیاست بحث و شب‌نشینی برپا می‌کردند. در نیمه نخست سده نوزده انجمن‌های «برادری» قانونی شدند و وضعیت مخفی آنها کنار گذاشته شد و عضویت در آنها معتبر نیز شد. به انجمن‌های «برادری» دانشجویانی با پتانسیل بالای آکادمیک وارد شدند که پس از فارغ‌التحصیلی به‌طور فعال یکدیگر را حمایت می‌کردند. در نتیجه انجمن‌های «برادری دانشجویی» تبدیل به مهم‌ترین ویژگی فرهنگ اجتماعی پروتستان‌های سفید‌پوست آنگلوساکسون شد (پروتستان‌های سفید‌پوست آنگلوساکسون یک گروه قومی ــ فرهنگی است که به‌عنوان هسته شکل‌گیری جامعه آمریکا عمل می‌کرد و حامل اصلی ارزش‌های سنتی در آمریکا محسوب می‌شد).
هرچند در نیمه دوم سده نوزده برخی انجمن‌های دانشجویی به‌کار گرفتن «جنسیت‌های مختلط» را در صفوف خود و پذیرش نمایندگان اقلیت‌های نژادی را آغاز کردند اما اکثر آنها کاملاً زنانه یا کاملاً مردانه و عمدتاً سفید پوست بودند. در شرایط تشدید جنبش حقوق مدنی در دهه ۱۹۶۰، سیاهان نیز شروع به ایجاد «انجمن‌های یونانی» خود کردند و به‌ویژه آنها تلاشی برای عضویت سفید‌پوستان نمی‌کردند. گذشته از این انجمن‌های «برادری» همیشه نسبت به همجنس‌گرایی برخورد بدی داشت (حتی زمانی که در آمریکا این مسأله به‌عنوان یک قاعده پذیرفته شده بود). علی‌رغم وجود پشتیبانان موفقیت‌های آمریکایی و برتر تحصیلی، امروزه انجمن‌های «برادری» زیر ضربه شدیدی قرار گرفته‌اند. در نشریات منطقه‌ای و غول‌هایی مانند «نیویورک تایمز» و «کرونیکل» به ناگهان مملو از انتقاد علیه آنها شد. و فعالین مرتبط با جنبش «زندگی سیاه‌پوستان مهم است»( Black Lives Matter) و جنبش «من هم» (MeToo) (جنبش و هشتگ اینترنتی بود که در رسانه‌های اجتماعی در اکتبر ۲۰۱۷ گسترش پیدا کرد. این جنبش علیه شیوع گسترده تجاوز و آزار جنسی به‌ویژه در محیط کار و محکوم کردن آن بود، مترجم) اعتراضات گسترده‌ای را در محوطه دانشگاه‌ها آغاز کردند و خواستار انحلال کامل انجمن‌های برادری شدند. رسانه‌های آمریکایی مطالب خود را به موضوعاتی مانند مرگ دانشجوی ۱۹ ساله در اثر مسمومیت ویسکی در شب‌نشینی‌های انجمن برادری در دانشگاه «ویرجینیا»، نقض قوانین کهنه و قدیمی‌ت وسط انجمن «برادری»، آزار جنسی دختران مست، استفاده مواد مخدر در شب‌نشینی‌های دانشجویی اختصاص می‌دهند. آنها این واقعیت را نادیده می‌گیرند که این مسائل به‌طور کلی برای دانشجویان آمریکایی خاص و خودویژه هستند و نه فقط برای اعضای انجمن‌های« برادری». معلوم نیست چرا فقط سازمانهای دانشجویان سفید‌پوست مورد آتش انتقاد قرار گرفتند. مطالب تحسین‌آمیز در رسانه‌ها همچنان به آدرس انجمن‌های «برادری» سیاه‌پوستان منتشر می‌شوند و در محوطه‌های دانشگاه‌ها امکانات عمومی که منحصراً برای سیاه‌پوستان در نظر گرفته شده‌اند، دایر می‌شوند.
روزنامه دانشجویی « The McGill Daily» مقاله‌ای را منتشر کرد که در آن انجمن‌های «برادری» دانشجویی را به همه گناهان ممکن و غیر‌قابل تصور، ضمن تأکید بر«هموفوبیا» (همجنس‌‌گرا هراسی یا همجنس‌گرا‌ستیزی) متهم می‌کرد. در این مقاله مدعی می‌شود که «سازمانهای یونانی در برابر طبقه (؟! ـ هیأت تحریریه) و تنوع نژادی مقاومت کردند». یکی از فعالان مصاحبه‌شده توسط نشریه می‌گوید «من فکر می‌کنم که آنها (انجمن‌های برادری ــ هیأت تحریریه) بد هستند، زیرا که مردان ثروتمند نیازی به فضا و مکان ندارند و حال آنکه زنان و غیر‌مردان، از نظر جنسیت متفاوت، به فضا و مکان نیاز دارند». اعتراضات آغاز شده «ضدِ انجمن برادری» توسط اقلیت‌های مختلف، اکنون بیشتر از همه شهرک‌های دانشگاهی در آمریکا را فراگرفته است. از سال ۲۰۲۰ آزار و توهین انجمن‌های برادری در دانشگاه «نورث وسترن» (ایالت ایلینوی) همچنان ادامه دارد. اعضای آنها در شبکه‌های اجتماعی متهم به نژادپرستی، همجنس‌گرایی، «هموفوبیا»، تبعیض جنسیتی و آزارهای جنسی هستند. و روزهای بعد فعالان ضدِ انجمن خوابگاه‌های انجمن‌های دانشجویی را محاصره و آنها را با تخم مرغ می‌زدند. هم‌زمان اعتراضات در دانشگاه «ماساچوست» نیز آغاز شد. فعالان ضدِ انجمن در آنجا دست به تحصن زدند و طومارهایی را با درخواست ممنوعیت جامعه دانشجویی منتشر کردند. سپس اقدامات اعتراضی دانشگاه «میشیگان شرقی» را فراگرفت، جایی که انجمن‌های «برادری» را متهم به تجاوز جنسی کرده بودند و این عمل گویا توسط آنها از سال ۲۰۱۵ تا ۲۰۲۰ انجام گرفته بود. وضعیت مشابهی در بسیاری از ایالات آمریکا: در«آلاباما»، «نیوجرسی»، «مریلند»، «فلوریدا»، «آیووا»، نبراسکا» به‌وجود می‌آیند. وقتی هم که هیچ مورد تجاوز یا مصرف مواد‌مخدر توسط اعضای انجمن‌های «برادری» وجود ندارد، نمایندگان جوامع دانشجویی متهم به رواج «فرقه خشونت» می‌شوند. نکته مهم و اصلی، ممنوعیت انجمن «برادری» است. در آمریکا تحمیل اعمال خشونت‌آمیز در حال گسترش است و تبعیض علیه اکثریت سفید‌پوست به‌تدریج به عنصری از نظم نوین جهانی تبدیل می‌شود.