ادبی-هنری

از خودم می‌پرسیدم که آیا در حال دیوانه شدن نبودم. اگر مرا معتاد می‌کردند، آیا باز هم می‌توانستم مانند بار نخست مقاومت کنم؟ ااگر پنتهوتال مرا مجبور می‌کرد آنچه را که نمی‌خواستم بگویم، بر زبان آورم، به‌هیچ دردی نخورده بود که در برابر شکنجه‌ها مقاومت کرده بودم.

ایر… نخستین فردی بود که وارد اتاق شد و در حالی‌که یک لگد حواله‌ام می‌کرد، گفت: «بشین!» من ازجایم تکان نخوردم. ایر… مرا محکم در دست‌هایش گرفت و به یک گوشه دیوار چسباند. لحظه‌ای بعد، تحت اثر جریان برق دوباره به خود می‌پیچیدم. احساس می‌کردم که مقاومت من، آن‌ها را بیش از پیش عصبی و خشن می‌کرد.

انگشتانم را تکان نمی‌دادم ولی سه بار این احتضار تحمل‌ناپذیر را احساس کردم. در آخرین لحظات، آن‌ها با مجبور کردن من به بالا آوردن آب، اجازه می‌دادند تنفسم را از سر بگیرم.
در واپسین گذر، دیگر بی‌هوش شدم.

ناگهان حس کردم که گویی حیوانی وحشی با گاز گرفتن من، گوشتم را تکه تکه از بدنم جدا می‌کند.

شا… در حالی‌که به‌طرف من چرخیده بود، گفت: «ما یک شانس به شما می‌دهیم. این کاغذ و این هم مداد. شما به ما بگویید خانه‌تان کجاست و از هنگامی‌که مخفی شده بودید چه کسی به شما پناه داده است؛ با چه کسی ملاقات کرده‌اید و فعالیت‌های شما در چه زمینه‌ای بوده است.»

پیش‌گفتار ناشران

«شکنجه»‌ هانری آلگ روز ۱۷ فوریه ۱۹۵۸ در پاریس منتشر شد.

گزیده‌هایی از کتاب نامبرده که در نشریات آن زمان به چاپ رسید، تحلیل ژان پل سارتر درباره آن به نام «یک پیروزی» در هفته‌نامه‌ای که آن را منتشر کرد و سپس چاپخانه‌ای که قرار بود تحلیل نامبرده را به‌صورت جزوه به چاپ برساند، همه توقیف شدند. 

روز ۲۷ مارس همان سال، در پی پیشنهاد وزارت دفاع فرانسه، دولت این کشور تصمیم گرفت کتاب «شکنجه» را هم تحت اتهام «مشارکت در عملیات تضعیف روحیه ارتش با هدف لطمه زدن به دفاع ملی» توقیف کند. تصمیمی‌ که از سده هجدهم میلادی تا آن تاریخ بی‌سابقه بود.