ادبی-هنری

پیش‌درآمد
اینکه کِی آمد و کِی رفت، معنایی ندارد. چرا که قمر از آنهایی است که روزی آمد و برای همیشه ماند و همیشه نیز خواهد ماند. مگر نه اینکه بسیاری از ما، که در آن روزها حتی به دنیا نیامده بودیم، او را می‌شناسیم، دوستش می‌داریم، حرمتش را پاسداری می‌کنیم، شهامت و جسارتش را ستایش می‌کنیم و در برابر بخشندگی، عزت نفس و بی کرانگی عشقش به انسان، سر تعظیم فرود می‌آوریم؟

دکتر «هاشم بنی‌طرفی» پزشک انسان‌دوست و مبارز سرشناس توده‌ای که چندی پیش با زندگی وداع گفت و چشم بر جهان فروبست، در میان اهل قلم و کتاب در ایران نامِ نام‌آشنایی بود.  

او ۲۳ سال از عمر گرانقدر خود را درزندان‌ها و بیغوله‌های دو نظام شاهنشاهی و جمهوری اسلامی سپری کرد (۱۸ سال درزندان‌های شاه و ۵ سال در زندان‌های جمهوری اسلامی). 

دکتر بنی‌طرفی، هم در سال‌های سپری شده در زندان و هم در خارج از زندان، در کنار کار پزشکی و مداوای دردهای دردمندان بی‌چیز، به کارهای فرهنگی و از جمله ترجمه کتاب نیز می پرداخت که در این زمینه ارثیه معنوی ارزشمندی از او به یادگار مانده است.  

تاريخ هنر و ادبيات جهانی در کشورهای گوناگون و نزد هنرمندان گوناگون نشانگر آن است که چگونه ايده‌ها، تخيل و آفرينش هنری، چهرهپردازی زندگی و آنچه که از بُعد زندگی و تعميم‌پردازی هنری از زندگی ارائه می‌شود، هرچند کاملاً يکسان نيستند، اما گاه نزديک و شبيه هستند و بدون هيچ‌گونه اقتباس و تقليدی و بدون کپی‌برداری کورکورانه از زندگی و جدا از يکديگر به‌وجود آمده‌اند. 

ای یار، 

چه دلپذیر است خواب! 

می‌خواهم هزاران بار به خواب روم 

تا هزاران بار دیگر تو را به خواب ببینم. 

در جهان رویاها زمان می‌ایستد و باز پس می‌رود، 

گلوله‌ها به اسلحه باز می‌گردند، 

ریسمان چوبه‌ها از هم می‌گسلند، 

دست‌های تو آزاد می‌شوند، 

گل زخم بر سینه‌ات محو می‌شود ... 

آنگاه به زیر سقف خانه‌مان باز می‌گردی 

کنار تو می‌نشینم 

و بار دیگر 

زندگی همچون گلی سرخ می‌شکوفد. 

ای یار، 

ای رفته عزیز بازنگشته، 

چه دلپذیر است خواب!

«ابتدا،
هیچ نبود.
نه کلمه‌ای،
نه کلامی،
نه ترانه‌ای،
نه فریاد موزونی از سر شوق.