برگ‌هایی از تاریخ

ارامنه قراباغ و بخش بزرگی از اتباع جمهوری ارمنستان که ناسیونالیسم ضد اجتماعی و ضد سوسیالیستی‌شان آنان را تا سطح نژاد‌پرستان تنزل داده است، درست همانند همپالکی‌هایشان در جمهوری آذربایجان و جمهوری ترکیه که نژادپرستی ترکی را سپر و سلاح خود در برابر همه و از جمله در برابر نژادپرستی داشناک‌های ارمنی گرفته‌اند، برای منافعی حقیر و بدتر از آن برای خشنودی ارواح مردگانی که قرن‌ها پیش از جهان رفته‌اند، زندگان بی‌تقصیر خود را از کوچک و بزرگ، قربانی می‌کنند.

هر چه که بود و هست، مردم برلین شاید این شانس را داشتند که فرمانده نظامی شهر به نیکلای برزارين، ژنرالی از قوای شوروی سپرده شد که کارنامه‌اش برای خود آلمانی‌ها هم شگفت‌انگیز و قابل احترام است.

او که افسری باسواد و اهل مطالعه بود، اولین نفری بود که رود اودر در مرز لهستان و آلمان را پشت سر گذاشت و با سربازان خود در ماه آوریل پا به خاک برلین گذاشت.

این حادثه ۵٢ سال قبل در سال ١٩۶٨ در پراگ، پایتخت جمهوری سوسیالیستی چکوسلواکی روی داد، که با همیاری انترناسیونالیستی کشورهای عضو پیمان ورشو یکی از خشن­‌ترین هجوم ضدانقلابی دوره «جنگ سرد» سرکوب شد. رویدادهای پراگ به نقطه عطفی در مبارزه دنیای سوسیالیستی علیه امپریالیسم بدل گشت. در عین حال، وقایع پراگ (١) همچنان به‌عنوان مبنای تبلیغات ضدکمونیستی نیروهای مختلف سرمایه­‌داری و ابن‌­الوقت­‌ها استفاده می‌­شود.‬

نمودار توفیق در سازماندهی مرکزی ترقیات اجتماعی،
خصلت‌نمای قهقهرا در استعمار و امپریالیسم،
دوران‌نمای پیروزی مبارزات ملی ‌ـ‌ طبقاتی نوین،
طرازنده پیروزی راه رشد غیر‌سرمایه‌داری با سمت‌گیری سوسیالیستی،
نمونه شاخص زیان‌های سکتاریسم عقیدتی و سیاسی

حزب توده ایران چه پیش و چه پس از کودتای ۲۸مرداد سال ۳۲، همواره حزبی تاثیر‌گذار در تحولات سیاسی و فرهنگی ایران در سال‌های سلطنت پهلوی دوم بوده است؛ این تاثیر‌گذاری البته در مقطع سال‌های ۲۹ تا ۳۲ یعنی از ملی‌شدن صنعت نفت تا کودتای ۲۸ مرداد، بیشتر و اساسی‌تر هم بود، سال‌هایی تاثیر‌گذار که فرجام بد کودتا، راه نوعی دموکراتیسم در ایران را با بن‌بست مواجه کرد، هرچه که بود، امروز ۶۰سال از آن واقعه می‌گذرد، ۶۰سالی که نوع نگاه بازیگران اصلی آن روزها را هم با نوعی دگردیسی همراه کرده است؛ عملکرد حزب توده ایران در کنار ملیون و سایر نیروهای تحولخواه در طول این ۶۰سال مورد کنکاش