آموزش های مارکسیسم لنینیسم

امروزه آشکار است که هیچ «آموزه و دکترین» حقوق بشر دیگری در قدرت پیش‌بینی با مارکسیسم قابل مقایسه نیست. راه‌حل این معما ساده است: مارکسیسم نظریه‌ای است که دانش حقوق بشر را از درک عینی پیدایش واقعی آن‌ها به‌دست می‌آورد، نه از طرح‌ها و نگرش‌های سیاسی پیشینی. بر اساس مارکسیسم، کار، و نه فقط حقوق ذهنی اعلام شده، مبتنی بر معیار واقعی آزادی انسان است که در نهایت با روش خاصی از تولید کالاهای مادی، اشکال غالب مالکیت و جایگاهی که انسان در  سیستم تولید اجتماعی اشغال می‌کند، تعیین می‌شود.

لنین نشان داد که فرارسیدن دوران امپریالیستی سرمایه‌داری در عین‌حال در حکم پیشرفت پایه مادی ـ تکنیکی جامعه است و در حکم رشد نیروی مولده سرمایه‌داری جهانی است که چهارچوب تقسیمات ملی ـ دولتی را در‌می‌نوردد. «همه جهان در یک ارگانیسم اقتصادی در‌هم آمیخته شده است، همه جهان میان یک مشت دول بزرگ تقسیم شده است». پیوندها و مناسبات بین‌المللی و تقسیم کار جهانی عمیق‌تر و گسترده‌تر شده‌اند. نیروهای مولده جهانی در دستان معدودی دولت‌های امپریالیستی و انحصارات جداگانه، متمرکز شده است. در دوران امپریالیستی، تولید چنان عظیم شد که آزادی رقابت جای خود را به انحصار داد و سرمایه‌داری رقابت آزاد به سرمایه‌داری با تسلط انحصار و هم‌پیوندی سرمایه مالی با سرمایه صنعتی انحصاری، گذر کرد.

ابطال‌پذیری به مثابه دربان باشگاه علم است؛ اما دربانیِ خودخوانده و کارنابلد که نمی‌تواند به درستی وظیفۀ ادعایی‌اش را به انجام برساند. اما ابطال‌پذیری نه فقط به‌عنوان ضابطه‌ای که قرار است مُمَّیز میان علم و غیر علم باشد، بلکه سنگ بنای روش‌شناسیِ پوپر- موسوم به حدس‌ها و ابطال‌ها- و نیز دستگاه شناخت‌شناسانۀ اوست؛ دستگاهی که در هدفِ غایی‌‌اش قرار است تا یکی از مهم‌ترین دستگاه‌های نظری در حوزۀ علم جامعه، یعنی مارکسیسم، را بی‌اعتبار کند اما به علت تکیه‌اش بر بنیان سست و لرزان «ابطال‌گرایی» قادر نمی‌شود برای دستیابی به هدفش در نقد مارکسیسم، از مرحلۀ قصد فراتر رود.

برای شنیدن این برنامه به دو فایل صوتی زیر مراجعه کنید.

قسمت اول

قسمت دوم

سئوالات مطرح شده در جلسه

برای بسیاری از مارکسیست ـ لنینیست‌ها، هیچ مسأله‌ای سخت‌تر از مسأله ژوزف استالین نیست. درک این که چرا چنین است، راحت است. حدود نود سال، گفتمان سیاسی در غرب با حمله به استالین اشباع شده است. حملات کمابیش با کتاب‌های زیادی از لئون تروتسکی شروع شدند که استالین رابه خیانت به انقلاب متهم می‌کردند. بعد‌ها پس از جنگ جهانی دوم، استالینیسم جنگ سرد پیدا شد که از لحاظ فکری، توسط‌ هانا آرنت هدایت می‌شد و این ایده که استالین و هیتلر، دوقلوهای خبیثی بودند که امپراتوری توتالیتری را ایجاد کردند.