آموزش های مارکسیسم لنینیسم

«در عصر اضمحلال فئودالیسم و انقلاب فرانسه و تحولات پس از آن در اروپا، فرانسه پایگاه انقلابی بود که در جریان آن، پادشاه را در میدان شهر به زیر گیوتین فرستاده بودند و انگلستان در مقابل، قدرتمندترین نظام پادشاهی اروپا، کانون مخالفت با انقلاب فرانسه و آرمان‌های آن و پایگاه محافظه‌کاری و پاسداری از نظام سیاسی و ارزش‌هاس سنتی گذشته و لیبرالیسمی بود که بعداً با استحاله‌ای به‌صورت ایدئولوژی رسمی سرمایه‌داری سده نوزدهم درآمد.

برای درک دلایل سیاسی و هدف آن جنگی که اخیراً بریتانیا با ایران آغاز کرده است و این که بنابر آخرین اخبار با تمام قوا در راستای مجبور کردن شاه به تسلیم شدن دنبال می‌شود، لازم است که مروری بر گذشته امور ایران بکنیم. دودمانی که از سال ١۵٠٢ در ایران حکمفرمایی می‌کرد، توسط شاه اسماعیل که خود را از اعقاب شاهان ایران می‌خواند، بنیاد گذاشته شد و به‌مدت دو سده قدرت و وقار دولت نیرومندی را پاسداری می‌نمود تا این که در سال ١٧٢٠ از افغان‌های ساکن شرق کشور که سر به  شورش گذاشته بودند، شکست سختی خورد. ایران به تصرف آنها درآمد و دو شاهزاده افغان موفق شدند چند سال بر ایران حکمرانی کنند.

اعلام جنگ انگلستان به ایران (اول نوامبر ١٨۵٦) یا بهتر بگوییم اعلام جنگ «کمپانی هند شرقی» به ایران باز‌انتشار یکی از آن ضربه‌های زیرکانه دیپلماسی انگلستان در آسیاست که در پرتوی آن انگلستان توانست مستعمرات خود را در آسیا وسعت بخشد.

 آنچه امروز سرمایه‌داری، نئولیبرالیسم می‌نامد و در موج جدید جهانی‌سازی از آن برای توجیه ایدئولوژیک غارت خود بهره می‌برد، وجه اشتراک چندانی با لیبرالیسم ندارد، و این هم یکی دیگر از بازی‌های عوام‌فریبانۀ این نظام با زبان و کلمات است که موارد متعددی از آن را دیده‌ایم. برای روشن شدن موضوع، نخست باید ببینیم لیبرالیسم خود چه بود، بستر تاریخی و زمانی، شرایط و زمینۀ پیدایش و رشد آن و مضمون اولیۀ آن چه بود و چه تحولاتی را از سر گذراند. سپس به بررسی نظری و عملی آنچه امروز به عنوان لیبرالیسم نو معرفی می‌شود، و عملکرد آن طی چند دهۀ گذشته بپردازیم.

در دوران ما، بورژوازی برای هماهنگی اقدامات خود در زمان بحران‌ها و ناسازگاری اوضاع اجتماعی، برای دستکاری در ذهنیت زحمت‌کشان، برای پیش‌بینی چگونگی رشد تحولات و در نتیجه کاستن از حدت تضادهای اجتماعی، خود را به‌خوبی سازمان داده است. بورژوازی با شامه طبقاتی خود نزدیک شدن اوضاع بحرانی را حس می‌کند و کاملاً آگاهانه بر وقوع آن پیشی می‌گیرد. کمونیست‌ها اما کاهش حدت اوضاع بحرانی را چنان تلقی می‌کنند که انگار «هنوز زمان آن فرا نرسیده است». ...