اسناد تاریخی حزب توده ایران

رفیق شهید جوانشیر در این مقاله‌‌ درباره شعار «سرنگون باد رژیم استبدادی شاه» تصریح می‌کند که بنابه خصوصیت تاکتیکی آن «تحول بنیادی اجتماعی و سیاسی را به‌ناچار درنظر نمی‌گیرد، بلکه تغییراتی را پیشنهاد می‌کند که در چارچوب نظام اقتصادی ـ اجتماعی موجود ایران قابل اجراست.» 
رفیق جوانشیر بر این موضوع تأکید می‌کند که «در فاصله انجام یک مرحله انقلاب»، «از نظر حزب طبقه کارگر به‌هیچوجه یک‌سان نیست که کدام قشر از طبقات حاکمه وزن بیشتری در حکومت کسب کند.»

حزب طبقه کارگر ايران، حزب تودۀ ايران، نمی‌تواند و نبايد در انتظار آن بنشيند که طبقات و قشرهای غيرپرولتری سازمان‌های سياسی خود را به وجود آورند و يا سازمان‌ها و گروه‌های سياسی موجود قوی و بانفوذ شوند و آن وقت شعار اتحاد در جبهه ضدديکتاتوری را مطرح سازد. وظيفه حزب طبقه کارگر آنست که در هر لحظه نيارهای واقعی جنبش را به موقع و به درستی تشخيص دهد و در شعارهای خود منعکس سازد و برای تحقق آن‌ها با تمام نيروی خود مبارزه کند.
 
 

شانزدهمین پلنوم کمیته مرکزی حزب توده ایران در اسفند ماه ۱۳۵۷ برگزار شد. یک رشته مسایل عمده سیاسی و سازمانی که برای فعالیت حزب پس از پیروزی انقلاب بهمن دارای اهمیت درجه اول بود، در دستور کار پلنوم قرار گرفت. عمده‌ترین آنها به قرار زیر است:

پلنوم ۱۷ (وسیع) کمیته مرکزی حزب توده ایران از جهات گوناگون دارای اهمیت تاریخی است.

در انقلاب ما، مانند همه انقلاب‌ها، دو مسأله مهم مطرح است که هر دو به هم دارای پیوستگی سرشتی است:
۱ـــ مسأله این‌که در نبرد مابین نمایندگان مختلف طبقات که در انقلاب به‌شکل پیگیر یا ناپیگیر شرکت داشته‌اند، سرانجام کدام نیروی اجتماعی برنده است و رهبری جامعه را به‌دست خواهد گرفت.
این مسأله را، چنان‌که می‌دانیم «که بر که؟» می‌نامند.
۲ـــ مسأله این‌که جامعه انقلابی پس از حل (یا به‌طور عمده حل) که بر که سیاسی، از لحاظ نوسازی اقتصادی ـ اجتماعی به «کدام سو؟» حرکت خواهد کرد. چگونه نظامی را بنیاد خواهد نهاد؟
...