در اواخر سال ۱۳۶۷، هیأت سیاسی کمیتهٔ مرکزی حزب تودهٔ ایران سندی را تحت عنوان «طرح تحلیل هیأت سیاسی از وضع در جهان و ایران» منتشر کرد.
بخش بینالمللی این سند به بررسی سیاست «نواندیشی» اختصاص دارد و شامل زیربخشهای «نواندیشی بهمثابه عاملی در جهت بهبود اوضاع بینالمللی»، «نواندیشی در عرصهٔ بینالمللی و درک ما از آن»، «پیرامون دگرگونسازی، علنیت و دمکراتیزه کردن حیات اجتماعی در اتحاد شوروی» و در پایان یک جمعبندی است.
ما در گذشته چند بار توضیح دادیم که از دیدگاه جامعه شناسی علمی، دو مفهوم لیبرالیسم (یا آزادی گرائی) و دمکراتیسم (یا مردم گرائی) با یکدیگر فرق دارند و هرکدام از آنها بیانگر مشی سیاسی طبقات و قشرهای اجتماعی معینی است و لذا رابطهٔ آنها از جهت موضع گیری ضدامپریالیستی یکسان نیست. یعنی دمکراتیسم حتماً ضدامپریالیستی است، ولی لیبرالیسم ضرور نکرده است که با موضع گیری ملی و ضدامپریالیستی همراه باشد.
