علت کودتا را باید در نزدیکی سریلانکا به چین و روسیه دید. این کشور با کمک چین در مسیر توسعه افتاده بود، و به یاری چین (از طریق اجارۀ بندر‌ هامبانتوتا ــ و نه فروش آن به چین)، توانست بحران قبلی در مورد بدهی‌های دولتی را از سر بگذارند.
اخیراً، سریلانکا برای حل بحران سوخت خود با روسیه وارد مذاکره شده بود. قرار بود که تحویل سوخت از روسیه آغاز شود، کودتا بلافاصله پس از مذاکره رخ داد. (درست مشابه کودتای میدان، که چند ماه بعد از بازدید ویکتوریا نولاند از اوکراین آغاز شد).

انجمن BRICS ــ که تا همین اواخر به‌عنوان یک «باشگاه گفت‌وگو» برای اقتصادهای در حال ظهور برزیل، روسیه، هند، چین و آفریقای جنوبی شناخته می‌شد ــ در حال تبدیل شدن به یک بازیگر اصلی در سیاست جهانی است. آیا ادغام سیاسی و اقتصادی آنها می‌تواند قلب نظم جهانی عادلانه‌تر را تشکیل دهد؟

هژمونی تک قطبی آمریکا در حال پایان است، مهم نیست که کاخ سفید بخواهد تا کی و چگونه آن را حفظ کند. از آنجایی که تشکیلات آمریکا جهان چندقطبی را نوعی چالش وجودی می‌داند، به‌نظر می‌رسد که ایالات متحده در نوعی «طرح B» ترجیح می‌دهد به‌جای استقبال از ظهور نظم جهانی چندقطبی تازه، برای یک دوقطبی جدید فشار بیاورد.

اگرچه روسیه دیگر یک کشور کمونیستی نیست، لاوروف در سخنرانی‌های خود مایل بود به دوران اتحاد جماهیر شوروی اشاره کند، بنابراین رابطه منحصربه‌فردی مسکو با آفریقا دارد. به‌عنوان مثال، لاوروف قبل از سفر خود به کنگو در مصاحبه‌ای  گفت  که روسیه «از زمان اتحاد جماهیر شوروی روابط خوب دیرینه‌ای با آفریقا داشته است.»
چنین زبانی را نمی‌توان صرفاً فرصت‌طلبانه یا صرفاً به دلیل فوریت‌های سیاسی خواند. این بخشی از یک گفتمان پیچیده و روبنای ریشه‌دار است که نشان می‌دهد مسکو ــ همراه با پکن ــ در حال آماده شدن برای یک رویارویی ژئوپلیتیکی طولانی‌مدت در آفریقا است.

اِلبریج کولبی (نویسنده آمریکایی استراتژی دفاع ملی ۲۰۱۸) این موضوع را با جزئیات بیشتر در کتاب خود «استراتژی جلوگیری از نفوذ دشمن» شرح می‌دهد، او بر‌این اعتقاد است که ایالات متحده نمی‌تواند از نظر اقتصادی یا حتی در یک مسابقه تسلیحاتی با چین رقابت کند. کولبی با بهره‌گیری از نظریه مستعمل «تئوری دومینو» و اشاره به جاه‌طلبی‌های جهانی امپراتوری چین، معتقد است که اعتبار ایالات متحده به خطر افتاده است. لذا آمریکا باید جنگی را ترجیحاً بر سر تایوان آغاز کند، آن هم به‌گونه‌ای که بتوان تقصیر آن را به گردن خود چین انداخته و کوشش کند تا از طریق استفاده از یک «استراتژی الزام‌آور»، بقیه جهان را در یک «ائتلاف ضدِ هژمونیک» علیه چین گرد‌آورد.

این یک پرچم قرمز بود که کشورها را از تبدیل تجارت، پس‌انداز و بدهی‌های خارجی خود به دلار ترساند و کاری کرد که از استفاده از سپرده‌های بانکی و اوراق بهادار دلاری یا یورویی به‌عنوان وسیله پرداخت خودداری کنند. با ترغیب کشورهای دیگر که فکر کنند چگونه خود را از شّر سیستم پولی و تجارت جهانی که در سال ۱۹۴۵ با صندوق بین‌المللی پول، بانک جهانی و متعاقباً سازمان تجارت جهانی آغاز گردید، رها سازند، مصادره‌های ایالات متحده به پایان بخشیدن اسناد استاندارد خزانه‌داری آن که از سال ۱۹۷۱ و از زمان حذف پشتوانه طلا از دلار بر امور مالی دنیا حکومت می‌کند، سرعت بخشیده است.

حال چرا شکست ناتو باید تا این حد هراس ایجاد کند؟ ناتو ثمرۀ نامشروع سردمداران مالی ــ نظامی انگلی است که آماده‌اند برای ذره‌ای از منافع خود، تمام دنیا را به آتش بکشند. چپ غربی برای هفتاد سال ــ با تجاوزات آنها در ویتنام، آمریکای لاتین، خاورمیانه و آفریقا ــ مخالفت کرد. اما حالا که این پیمان با چنین مانع بزرگی بر سر حاکمیت خود برخورد کرده، چرا همین چپ از این منظر دچار وحشت شده است؟

فرمان پوتین تهدیدی خطرناک است ــ کرملین کنترل کامل پروژه نفت و گاز ساخالین ـ ۲ در خاوردور روسیه را در دست گرفت. شرکت دولتی گازپروم دارای ۵۰ درصد به اضافه یک سهم در این پروژه است و شرکای خارجی آن شامل شرکت نفت «شل» (۲۷/۵ درصد)، «میتسوی» (۱۲/۵ درصد) و «میتسوبیشی» (۱۰ درصد) دارند. این فرمان تصریح می‌کند که […]

ناتو از یک اتحاد دفاعی ظاهری، به یک متجاوز تبدیل گردیده که برای اجرای «قوانین» دیکته شده توسط ایالات متحده طراحی شده است. جامعه جهانی بهتر است این جانور را روی تل ویرانه‌های تاریخ بیاندازد.

غرب به‌طرز نوستالژیکی گرفتار سیاست‌های منسوخ «تحدید گسترش نفوذ» (۱) شده است، البته این بار علیه ائتلاف سرزمین‌های «جهان جنوب» (۲). خوشبختانه از شانس بد آنها، بقیه جهان در اتحاد باهم در حال پیشرفت هستند.