در حال حاضربسیار مشکل به‌نظر می‌رسد که نیروهای سنتی مترقی افغانستان که در بیست سال اخیر در سایه حاکمیت دست‌نشانده در عرصه‌های محدودی فعال بوده‌اند، بتوانند کاری را از پیش برند. در مقابل اما نیروهای خودرویی در بین روشنفکران افغانستان سربلند کرده و درگروه‌های عمدتاً فرهنگی گردهم آمده‌اند که امید واقعی به آینده را تمثیل می‌کنند. این گروه‌ها که عده‌شان به‌طور قابل‌ملاحظه‌ای بااهمیت است، برعکس نیروهای سنتی چپ، با استفاده از پیشرفت‌های علوم انسانی و تکنولوژی اطلاعات در جهان و با پسندیدن سنت‌های مبارزه ترقی‌خواهانه مردم افغانستان به‌ویژه کمونیست‌ها تأثیر بزرگی بر روان جامعه وارد کرده‌اند و به طور یقین امید آینده جنبش چپ افغانستان هستند.

آقای رئیسی برای آن که نشان دهد که از کاخ‌نشینان نیست وغم نان محرومان را دارد، دست به سفر‌های استانی زده است. سفر‌هایی از همان جنس سفرهای آقای احمدی‌نژاد. ظاهراً هدف از این سفر‌ها دانستن درد مردم است. ولی مگر مردم درد خود را به صد‌ها و هزاران زبان فریاد نمی‌زنند؟ کارگران، معلمان، پرستار‌ها، پاکبان‌های شهر‌های مختلف و … به چه زبانی باید بگویند که نان، مسکن و آزادی می‌خواهند. و همه این‌ها در چارچوب ایرانی آباد و آزاد. اگر گوش‌های مسئولان این همه فریاد را تاکنون نشنیده است، آیا با رفتن به میان چند نفر خواهد شنید؟ و اگر شنید آیا درد را چاره خواهد کرد؟ آقایان، درد مشخص و راه‌حل هم مشخص است آن چه نیاز است اراده‌ای آهنین برای ایستادن در مقابل مجتمع‌های قدرت و ثروت است. کار‌های نمایشی راه چاره نیست. از این گونه‌بازی‌ها در داستان‌های مربوط به شاه عباس و سلاطین عثمانی بسیار شنیده‌ایم. وقت آن است تا به این بازی‌ها خاتمه داده شود. این راه  گاو نر می‌خواهد و مرد کهن!

در ۷ سپتامبر ۲۰۱۳، یک پهپاد آمریکایی، یک کامیون را در استان کنر در شرق افغانستان هدف قرار داد. از ۱۵ سرنشین کامیون تنها عایشه زنده ماند. این دختر ۴ ساله علاوه بر خانواده‌اش، صورتش را نیز از دست داد. صورت پاره پاره شده‌ای که به‌دشواری قابل ترمیم بود. او برای همیشه بینایی خود را از دست داد.
آن‌ها که چهره عایشه و خانواده‌اش را از او ربودند، هزاران مایل دورتر در یک پایگاه هوایی نظامی‌ در آمریکا نشسته بودند. آن‌ها روی مانیتور چه می‌دیدند؟ عایشه و خانواده‌اش مسلح بودند؟

ــ حمید بهشتی ــ منتقدان به کشورهای غربی ایراد می‌گیرند که آنها با احتکار واکسن امکان به‌وجود آمدن گونه اُمیکرون را مسبب گشته‌اند. واکسن کمیاب است، از‌جمله در آفریقا. سرزنش‌های شدیدی به کشورهای غربی در رابطه با گونه ی اُمیکرون می‌شود. یکی از اعضاء رهبری سازمان «وان» که برای از بین بردن بیماری‌های قابل پیشگیری مبارزه می‌کند، اظهار داشته است […]

یک‌صد شمار از بزرگ‌ترین کنسرسیوم‌های اسلحه‌سازی جهان در سالِ بیماری جهانگیرِ ۲۰۲۰، علی‌رغم بحران اقتصادی رشد داشته‌اند. سه ‌چهارم آنها آمریکایی یا اروپایی هستند.

با اطمینان می‌توان گفت که برنامه درازمدت امپریالیسم آمریکا از به قدرت رساندن مجدد طالبان، استقرار دولتی مقتدر به اتکای یک ایدئولوژی مذهبی ارتجاعی در افغانستان است تا به نیابت آمریکا مأمنی برای گروه‌هایی چون القاعده، داعش و تروریست‌های ترکمنستان شرقی فراهم کند و منشاء بی‌ثباتی در منطقه علیه چین، روسیه و ایران و ایجاد موانع در نزدیکی و اتحاد‌های منطقه‌ای بین کشورهای همسایه افغانستان باشد. حال اینکه تا چه حد اختلافات درونی طالبان، مقاومت مردم افغانستان و فشار بیرونی قدرت‌های منطقه‌ای چون چین و روسیه خواهند توانست مانع اجرای این نقشه شوند، چیزی است که سیر آتی وقایع روشن خواهد ساخت.

درست چند ساعت بعد از اعلام کودتا، رسانه‌های وابسته رژیم عربستان و امارات عربی، پوشش خبری خود را با حمایت از کودتا، و حملۀ بی‌امان به النهضه به‌عنوان «بقایای تروریست‌های اخوانی» آغاز کردند. وزارت امور خارجۀ ایالات متحده برخورد محتاطانه‌ای در مقابل کودتا در پیش گرفت و اعلام کرد که با متخصصین علوم سیاسی و قانون‌دانان در حال بررسی این موضوع است که اقدام سعید را می‌توان کودتا ارزیابی کرد یا خیر. اما مسئولان رسمی ایالات متحده در عکس‌العمل به تهدیدات علیه رژیم‌های وابسته به خود، در محکوم کردن کودتا، لحظه‌ای تردید به خود راه نمی‌دهند.

یکی از چالش‌های فراروی محققان اقتصاد سیاسی امپریالیسم، تبیین اشکال مسلط اِعمال سلطۀ سرمایه، در دوران نئولیبرال است. در طول یک قرنی که از رازگشایی تحول سرمایه‌داری رقابتی، به مرحلۀ امپریالیسم، توسط لنین می‌گذرد، اَشکال استثمار کشورهای پیرامونی و تحت سلطه، تغییرات زیادی کرده‌اند؛ بدون آن‌که محتوای غارت امپریالیستی تغییر کند. انتقال ثروت به‌شکل منابع طبیعی، کالاهای ساخته و یا نیم‌ساخته، از کشورهای فرودست به ممالک فرادست، یک جریان دائم از زمان پیدایش استعمار بوده است. انعطاف سرمایه برای انطباق خود در شرایط پسا‌استعماری و تشکیل کشورهای «آزاد» و حفظ توانایی کسب حداکثر سود، محتوای بررسی اقتصاددانان مارکسیست را تشکیل می‌دهد.

بی‌شک خروج آمریکا از افغانستان، پیامد شکست در یک نبرد طولانی است و نه شکست در یک جنگ اساسی. این شکست را نمی‌توان به فرار آمریکا از سایگون تشبیه کرد، زیرا آمریکا چند سالی پس از آن، با قدرتی مهیب‌تر به جان بشریت افتاد و ده‌ها فاجعه خونبار آفرید. امروز اما در آن قدرت جهنمی کاستی و گسست پیش آمده و از انرژی کافی برای تکرار آن فجایع برخوردار نیست. مخارج نظامی آمریکا با احتساب هزینه‌های جنگ عراق و افغانستان از آنچه که ضروری روابط متقابل دولت آمریکا با مردم و با انحصارات صنعتی ــ نظامی است، فراتر رفته و در حالی که بهره‌وری اقتصادی امپریالیسم رو به نشیب دارد، اگر این مخارج ادامه یابد، ناگزیر از هزینه‌های رقابت و مقابله با دولت‌هایی نظیر چین و روسیه کاسته خواهد شد و مقاصد آمریکا و متحدانش در این عرصه‌ها دچار نقصان‌های جدی شده و با سرعت به ضعف و سستی در ارکان هژمونی امپریالیسم می‌رسد.

میکیس تئودوراکیس، آهنگساز قهرمان طبقه کارگر یونان و جهان، در پنجم اکتبر ۲۰۲۰، در نامه‌ای خطاب به دیمتریس کوتسامباس، دبیر اول حزب کمونیست یونان، نوشت: «من دشوارترین، پرشورترین و درخشان‌ترین سال‌های زندگی خود را، زیر درفش پر افتخار این حزب، سپری کرده‌ام و اکنون هم می‌خواهم به عنوان یک کمونیست جهان را ترک کنم.»

ابطال‌پذیری به مثابه دربان باشگاه علم است؛ اما دربانیِ خودخوانده و کارنابلد که نمی‌تواند به درستی وظیفۀ ادعایی‌اش را به انجام برساند. اما ابطال‌پذیری نه فقط به‌عنوان ضابطه‌ای که قرار است مُمَّیز میان علم و غیر علم باشد، بلکه سنگ بنای روش‌شناسیِ پوپر- موسوم به حدس‌ها و ابطال‌ها- و نیز دستگاه شناخت‌شناسانۀ اوست؛ دستگاهی که در هدفِ غایی‌‌اش قرار است تا یکی از مهم‌ترین دستگاه‌های نظری در حوزۀ علم جامعه، یعنی مارکسیسم، را بی‌اعتبار کند اما به علت تکیه‌اش بر بنیان سست و لرزان «ابطال‌گرایی» قادر نمی‌شود برای دستیابی به هدفش در نقد مارکسیسم، از مرحلۀ قصد فراتر رود.

پشتیبانی امپریالیسم آمریکا و متحدین جهانی‌اش از این رژیم به‌شدت ارتجاعی مستبد [حکومت طالبان] تا ۱۱ سپتامبر، به جهانیان نشان داد که ادعاهای حقوق بشری و دمکراسی‌گستری آنها چقدر بی‌بنیان است و قبای رهبری «نظم نوین جهانی» بر اندام ناموزن امپریالیسم جهانی چقدر ناهموار.

شاید بتوان سیاست آمریکا در قبال افغانستان را تدارک زمینه‌های اغتشاش در آسیای میانه در ضدیت با روسیه و چین، استفاده از بنیادگرایی اسلامی ‌به‌مثابه افزار سیاسی در مقیاس کل منطقهٔ‌ آسیای جنوب غربی و آسیای میانه و ایجاد پایگاه عملیاتی برای چنین منظوری خلاصه کرد.