کَندوُی آدمیّت
نشانۀ رستگاری
ستادِ کار
طُرفه پناهگاهی
با گُشادگیِ درِ مسجد وُ
نظمِ ارتش
آمیزۀ مِهر وُ میثاق
در جامِ پوُلاد
جزیرۀ گُل
در اقیانوسِ تهران
که جوانی
پاس‌اش می‌دهد وُ
کمال در آن چتر می گُشاید.
دخترِ مراقب
چابُک است
پسرِ نگهبان، کاری
و هر دو یک گُل بر دهان می‌بَرَند:
لبخند.

هم اکنون جهان مکانی ناپایدار است. به‌نظر می‌رسد که امور به‌سرعت در حال تغییرند و کسی نمی‌داند اتّفاق بعدی چه خواهد بود. در میانۀ این هرج‌ومرج تنها چیزی که تغییر نیافته است و احتمالاً در آینده نیز تغییر نخواهد یافت، روانشناسی انسان است.