اقتصادی

اقتصاد ایران با یک بحران چند لایه و بسیار گسترده روبروست که امکان رویارویی غیربرنامه‌ای و با اقدامات جزیی‌نگر و جزیره‌ای با آن وجود ندارد و تنها به شیوه‌ای برنامه‌ریزی شده و فقط از مسیر یک برنامه متکی بر دانش و تجربه کارشناسان مستقل همراه با مشارکت فعال نهادهای مدنی قابل حل و فصل است ... نظام تصمیم‌گیری کنونی به هیچ‌وجه قادر به حل و فصل مشکلات کنونی نیست و باید یک نهاد فراقوه‌­ای به شیوه کاملاً متفاوتِ تصمیم‌گیری ایجاد شود به‌طوری که از تشتت فکری و سیاستی کنونی پیشگیری شود.
 
 

تخصیص شتابزده و بی‌برنامه منابع ارزی محدود کشور در زمانی که همه سیاستگذاران از اِعمال بی‌سابقه‌ترین و ظالمانه‌ترین تحریم‌ها علیه مردم کشورمان آگاه هستند با هدف نابود کردن منابع حیاتی مردم در آینده نزدیک، مصداق بارز اخلال در نظام اقتصادی کشور و همسو با اهداف تعریف شده آمریکا برای حداکثر کردن درد ناشی از تحریم‌های ظالمانه در ملت ایران است. پیامد‌های راه‌اندازی بازار ثانوی ارز در کشور در بستر اقتصاد سیاسی حاکم، عدم تعادل‌های موجود در کشور را تعمیق می‌بخشد.
 
 
 

۱ـ «بهار می‌آید»

توضیح تحریریه «مهر»: فرشاد مومنی معتقد است شیوه‌های اداره اقتصاد در ایران بعد از سال‌های جنگ موجب فربه شدن دلالان شده است. او برای اظهارنظرهای خود مصادیق روشنی دارد. وی عصر پنجشنبه، ۱۴ تیر، در نشستی که به‌مناسبت بزرگداشت میرمصطفی عالی نسب *، در مؤسسه مطالعات دین و اقتصاد با حضور محمدرضا بهشتی و علی رضاقلی برگزار شد، به سیاست‌های چند روز اخیر دولت در خصوص ایجاد بازار ثانویه ارز اشاره کرد و گفت: «بازار ثانویه یعنی سوداگری دوباره ارز». آنچه در زیر می‌خوانید، بخش‌هایی از سخنان فرشاد مومنی در نشست مذبور است که توسط تحریریه «مهر» انتخاب شده است.

مهم‌ترین موضوع اقتصاد ایران در دو هفته گذشته موضوع خروج آمریکا از برجام بود. رویدادی که از یک اراده سیاسی برای تغییر در وزن‌کشی‌های سیاسی و نظامی و آرایش نیروها در منطقه پُرآشوب خاورمیانه با آتش‌بیاری عربستان و اسرائیل سرچشمه گرفته و خود نتیجه تحول‌هایی است که احتمال شکست طرح‌های آمریکا در منطقه را پیش می‌کشد.

آن چیزی که اساس ماجرا است این است که ما اگر می‌خواهیم نجات پیدا بکنیم، باید رویه‌ای را که شروع آن ۱۳۶۸ بود و آغاز برنامه‌ تعدیل ساختاری و در آن از منظر اقتصاد سیاسی، بزرگ‌ترین خطای راهبردی در دوره‌ پس از انقلاب اتفاق افتاده است و عبارت بود از این‌‌که ساختار قدرت در ایران، متحدان استراتژیک خودش را تغییر داد.