اقتصادی

ما اولین کشوری نیستیم که درمعرض تحریم قرار داریم. کوبا در دهان ایالات متحده آمریکا بیش از ۶۰ سال است که درمعرض سنگین‌ترین تحریم‌ها از سوی این کشور بوده است. نفت و منابع ما را هم ندارد. چرا و چگونه کوبا می‌تواند رقم بیکاری را زیر یک درصد نگه دارد، آموزش و بهداشت و درمان رایگان را به مردم ارائه کند، نیازمندی‌های معیشتی مردم را به بهترین شکل تأمین کند، ولی حاکمان ما نمی‌توانند؟ پاسخ را باید در ماهیت حاکمیت کوبا و جهت‌گیری‌های اجتماعی و اقتصادی آن دنبال کرد که هیچ نسبتی با برنامه‌های نئولیبرالی در دست اجرا در کشور ما ندارد!

در حال حاضر ۲۰‌میلیون نفر از مردم کشورمان زیر خط فقر مطلق هستند که در آمارهای رسمی اعداد دیگری اعلام می‌شود. همچنین ۴۰‌میلیون نفر از مردم کشور هم درگیر فقر نسبی هستند. حالا پرسش اصلی این است، دولتی که وعده از بین بردن فقر در کشور را داده برای کاهش فقر در کشورمان در ۹ ماهه گذشته چه اقداماتی انجام داده‌ است؟

شکل دیگری که امروز هم تجربه می‌کنیم، اعتراض‌های مردمی است. گاهی این اعتراضات خیابانی است اما گاهی به اشکال دیگری این اعتراض به جامعه نشان داده می‌شود. اعتیاد نوعی اعتراض است. خودکشی نوعی اعتراض است. فرار و مهاجرت از کشور نوعی اعتراض است. خشونت و خفت‌گیری و زورگیری هم نوعی اعتراض است. منتها همه اعتراض‌ها در این اشکال باقی نخواهند ماند و می‌توانند یک زمانی هم سرریز شود و به خیابان راه پیدا کند. آن زمان مشخص نیست چه اتفاقی برای کشور رُخ خواهد داد.
 

اقدامات و رفتارهای دولت سیزدهم در همین ٩ ماه دقیقاً ناقض وعده‌ها و شعارهایی بوده که در دوران انتخاب مطرح می‌کرد ... نکته قابل توجه این است که دولت سیزدهم بهانه‌ای ندارد چرا که کاملاً یک‌پارچه است و تمام نهادها و قوا یک‌پارچه با هم هستند و این نشان می‌دهد اراده بالاتری از اراده دولت درباره این سیاست‌ها تصمیم‌گیری می‌کند.

در پاسخ به اظهارات اخیر رئیس‌جمهور که خواستار شناسایی پشت پرده گرانی‌ها شده بود، باید بگویم: رمز اصلی گرانی‌ها شوک‌های بزرگ نرخ ارز است که در سند بودجه پیش‌بینی کرده‌اید و عامل دیگر گشاده‌دستی‌تان در برابر بانک‌های خصوصی است. حتی کشورهای پیشرفته صنعتی بعد از جنگ برای بازسازی اقتصاد خود نتوانستند آزمندی بانک‌های خصوصی را کنترل کنند لذا آنها را ملی کردند. در کشورهای در حال توسعه نیز مستنداتی وجود دارد که در کشورهای شرق آسیا وقتی کره در ۱۹۶۰ خواست به‌سمت توسعه برود، بانک‌های خصوصی را ملی کرد. اگر شما فکر می‌کنید با بانک‌های خصوصی اقتصاد روی خوش می‌بیند در اشتباه هستید.