کارگری

گرامی باد اول ماه مه روز جهانی کارگر و دوازدهم اردیبهشت روز معلم



یکی از دستاویز‌های دولت و کارفرمایان برای تن ندادن به افزایش حقوق کارگران براساس قانون، این است که می‌گویند اگر دستمزد کار افزایش یابد هزینه تولید بالا می‌رود؛ در حالی که در ایران دستمزد کارگر کمی بیشتر از ۴ درصد و در بهترین حالت ۹ درصد هزینه تولید است، شادروان فریبرز رئیس‌دانا در طول حیات خودشان مرتب این محاسبات را انجام می‌دادند و به اطلاع نمایندگان کارگری و دولت هم می‌رسانند. این تفاوت میان دستمزد کارگر و هزینه تمام شده تولید، نشان‌دهنده بی‌اخلاق بودن و ظالمانه بودن سیاست‌های نئولیبرالی است.

سیستم سرمایه تهاجمی همه‌جانبه و تمام‌وقت را در تمامی عرصه‌ها بر حیات و زیست اجتماعی نیروهای کار تدارک دیده و اعمال می‌کند: نه تنها با اختلاس‌ها به منابع مالی و پولی عمومی جامعه دست‌اندازی می‌کند که با نادیده‌گرفتن قوانین و بهره‌گیری از تکنولوژی مدرن با تجاوز به طبیعت و محیط‌زیست به نابودی و غارت منابع طبیعی و تخریب محیط‌زیست نیز همچنان ادامه می‌دهد. با خصوصی و پولی کردن سیستم آموزش و پرورش و بهداشت و درمان جامعه نه تنها انبوه جمعیت را از بهره‌مندی از این خدمات اجتماعی محروم می‌کند بلکه بی‌رحمانه آخرین امکانات و سکه‌های پول را نیز از کیسه‌ی نیروهای کار بیرون می‌کشد.

راه رسیدن به دستمزدی عادلانه تنها با ایجاد تشکل‌های مستقل کارگری برآمده از محیط کار (سندیکاهای کارگری) است. به‌نظر ما و بنابر تجربه خود در محیط کارمان، کارگران باید با ایجاد سندیکاها به‌عنوان دژی در نبرد علیه سرمایه‌داران و دولت به‌عنوان بزرگترین کارفرمای کشور، برای  تعیین دستمزد و احقاق دیگر مطالبات‌شان کوشش کنند.
در این راه باید از تمام ظرفیت‌های اجتماعات اعتراضی و اعتصاب استفاده کرده و از هیچ کوششی دریغ نکنند، چرا که صاحبان قدرت هیچ برنامه اقتصادی که بتواند شرایط  و وضعیت اسفبار معیشتی کارگران را بهبود بخشد ندارند.
 

متأسفانه پیش از هر اقدام از سوی شورای عالی کار از طرف سازمان برنامه و بودجه و شخص نوبخت موضوع حداکثر ۱۵٪ افزایش مزد پایه به‌گونه‌ای طرح شد که گویا همه ساز‌و‌کارهای مزد پایه بی‌ربط و اضافی است و حرف اول و آخر را همچنان دستگاهی می‌زند که کارش بودجه‌نویسی است و این خود نشان از بی‌اعتباری همه آن نهاد متولی سه‌جانبه‌گرایی است، که در بهترین حالت نیز به سود کارگران تصمیم نگرفته است و این بدان معناست که همه بار ریاضت‌کشی ناشی از بحران اقتصادی را می‌خواهند بر دوش کارگران و زحمت‌کشان هموار کنند. این کاری است که دولت کارفرمایی با کارگران می‌کند.