کارگری

شرایط زیستی کارگران، خصوصاً در سال‌های گذشته رو به وخامت گذاشته‌ است. حداقل دستمزدها، سایر سطوح دستمزدی کارگران، ایمنی محل کار، امنیت شغلی و شدت کار و شرایط مسکن کارگران و سایر مؤلفه‌ها، همه البته با فرازونشیب‌های مختلف، خصوصاً در بیست‌وچند سال اخیر، رو به وخامت داشته است. من در دقایقی که در اختیار دارم، تلاش می‌کنم پاسخ جریان غالب اندیشه اقتصادی، که آرا و اید‌ه‌های آن تا حد زیادی در دستور کار قرار گرفته و امروزه حیات و ممات ما را شکل داده است، بازگو کنم. می‌گویم اصول و راه‌حلی که این اندیشه غالب همواره، خصوصاً در سال‌های پس از جنگ، در دستور قرار داده‌ چه بوده است.

در شرایطی به پیشواز اول ماه مه، روز همبستگی بین‌المللی کارگران می‌رویم که هر روزه گزارشاتی در ارتباط با اعتراضات صنفی کارگران میهن‌مان منتشر می‌شود. 

به‌دلیل شرایطی که اجرای سیاست‌های خانمان برانداز اقتصادی ۲۵ سال گذشته بر کارگران و زحمتکشان کشورمان تحمیل کرده است و در شرایطی که خط فقر به خط مرگ نزدیک می‌شود، خواست‌های مطالباتی کارگران معترض در غالب موارد به ابتدایی‌ترین و پایه‌ای‌ترین مطالبات، یعنی حفظ امکان کار و دریافت دستمزد در برابر کار انجام شده و به تعبیری تنازع بقا تنزل یافته است.

فرارسیدن اول ماه مه روز جهانی کارگر را به عموم کارگران و زحمتکشان و همکاران گرامی‌ و دیگر آزادگان عدالت‌جوی که بی‌هیچ چشم‌داشتی در راه حق و عدالت جهانی ره می‌سپارند جانانه و همدلانه شادباش می‌گوییم.


این میل به پایین نگهداشتن قیمت نیروی انسانی، به‌طور بسیار جدی در همه کشورهای دنیا از سال‌های ۱۹۸۰ به بعد، تحت عنوان «سیاست‌های تعدیل اقتصادی» اجرا و از اواخر دهه ۱۳۶۰ در ایران نیز پذیرفته شده است.

«در چنین شرایطی، نمایندگان کارگران در شورای عالی کار اگر می‌خواهند آبروی جامعه کارگری را حفظ کنند حداقل کاری که می‌توانند انجام دهند این است که رقمی کمتر از جبران عقب‌ماندگی سال گذشته را برای افزایش حداقل مزد نپذیرند تا بتوانند در برابر وجدان خود و در برابر میلیون‌ها کارگر پاسخگو باشند»