سیاسی

از زمانی که مذاکرات هسته‌ای (ایران) در وین آغاز شد، دولت اسرائیل، نهادهای نظامی ‌و امنیتی‌اش ــ لباس نظامی ‌را از تن در‌نیاورده و با همان لباس هم می‌خوابند. وزارتخانه‌ها و سخنگویان دولتی، همراه با شخصیت‌های نظامی ‌بلندپایه آن، بدون وقفه مجموعه‌ای از سناریوهای (بالقوه) جنگ علیه ایران را مخابره می‌کنند. هیچ روزی نمی‌گذرد که اسرائیل از نظر سیاسی و نظامی‌ علیه ایران تهدیدی نکند، انگار قرار است فردا جنگ شود.

در حالی که غرب در مورد مذاکرات وین، از تحریم‌ها و گزینه‌های نظامی ‌صحبت می‌کند، ایران بی‌سر‌و‌صدا شبکه گسترده‌ای از راه‌حل‌های جایگزین برای تقویت صعود آسیایی خود ایجاد کرده است.

آقای رئیسی برای آن که نشان دهد که از کاخ‌نشینان نیست وغم نان محرومان را دارد، دست به سفر‌های استانی زده است. سفر‌هایی از همان جنس سفرهای آقای احمدی‌نژاد. ظاهراً هدف از این سفر‌ها دانستن درد مردم است. ولی مگر مردم درد خود را به صد‌ها و هزاران زبان فریاد نمی‌زنند؟ کارگران، معلمان، پرستار‌ها، پاکبان‌های شهر‌های مختلف و … به چه زبانی باید بگویند که نان، مسکن و آزادی می‌خواهند. و همه این‌ها در چارچوب ایرانی آباد و آزاد. اگر گوش‌های مسئولان این همه فریاد را تاکنون نشنیده است، آیا با رفتن به میان چند نفر خواهد شنید؟ و اگر شنید آیا درد را چاره خواهد کرد؟ آقایان، درد مشخص و راه‌حل هم مشخص است آن چه نیاز است اراده‌ای آهنین برای ایستادن در مقابل مجتمع‌های قدرت و ثروت است. کار‌های نمایشی راه چاره نیست. از این گونه‌بازی‌ها در داستان‌های مربوط به شاه عباس و سلاطین عثمانی بسیار شنیده‌ایم. وقت آن است تا به این بازی‌ها خاتمه داده شود. این راه  گاو نر می‌خواهد و مرد کهن!

[در گام] دوم، شورای امنیت سازمان ملل متحد باید قطعنامه جدیدی را تصویب کند که بر‌اساس آن تمامی‌ طرف‌های توافق هسته‌ای و همه کشورهای عضو سازمان ملل، قطعنامه ۲۲۳۱ سازمان ملل متحد ــ توافق رسمی ‌برجام ــ را به‌طور کامل، صحیح و بدون تبعیض اجرا کنند. قطعنامه جدید می‌تواند یک دادگاه بین‌المللی ویژه برای رسیدگی به اختلافات بین ایران و ایالات متحده در اجرای توافق هسته‌ای ایجاد کند. علاوه بر این، این قطعنامه می‌تواند یک صندوق امنیتی امانی برای جبران خسارات احتمالی ناشی از نقض یا عدم اجرای یک یا چند طرف ایجاد کند.

صرف‌نظر از اینکه ایران و قدرت‌های بین‌المللی می‌توانند به توافق جدیدی دست یابند، باید دید اسرائیل تا چه اندازه می‌تواند مانعی بر سر راه مذاکره‌کنندگان غربی ایجاد کند. همچنین مشخص نیست که اسرائیل ــ پس از ارائه وضعیت ــ تا کجا حاضر است با وجود تمام لفاظی‌های تهدیدآمیز، از تبدیل شدن تهران به یک «قدرت هسته‌ای» با ابزار خود جلوگیری کند. زنگ خطر مدت‌هاست که در میان مقامات اسرائیلی به صدا درآمده است زیرا تل آویو نگران تغییر قدرت در خاورمیانه و خروج غرب از منطقه است.