سیاسی

بارینگتون از اقدامات رژیم ایران ابراز تأسف نکرد، بلکه برعکس آنرا یک فرصت می‌دید. او نوشت که رؤسای سایر مأمورین اروپایی «این احساس را داشتند که زمان آن رسیده است که کشورهای اروپای غربی و همفکرانشان، خطوط خود را در رابطه با ایران باز نگه دارند.» هیچ سند دیگری یافت نشده است که به‌جز تأیید سرکوب [حزب تودهٔ ایران]، نظر و اقدام دیگری را نشان دهد.

همین‌جاست که باید به وزیر خارجه محترم ایران هشدار داد که هموطن گرامی، تعابیری را که شما در گفت‌وگو با یکی از همین نویسندگان بی‌مایه درباره روسیه به‌کار بردید، مناسب تاریخ روابط متقابل ملت‌های ایران و روسیه و سپس شوروی و اکنون نیز باز روسیه نیست و می‌تواند نشانه گرفتاری در همان دامگاهی باشد که بسیاری از مردم شایسته را از خدمت به تاریخ و بشریت محروم کرده است. نظرات شما درباره روسیه از جمله بدترین تعابیری است که به‌طور معمول در جلسات روسای سازمان‌های دیپلماتیک غربی شنیده می‌شود.

ایران کاملاً آگاه است که واشنگتن در تعهد به وعده‌های خود کوتاهی خواهد کرد و اقدامات خصمانه ادامه خواهد یافت. ایران همچنین می‌داند که تنها راه ممکن برای خروج از تلاش‌های مهار آمریكا، اجازه دادن به سقوط دلار و تمركز اقتصادی روی قدرت‌های دیگر مانند روسیه و چین است. تا زمانی که بایدن دلایل تازه‌ای برای توجیه اعتماد به ایالات متحده آمریکا ارائه نکند، دلایل قانع‌کننده چندانی وجود ندارد که بتوان باور کرد به‌زودی تحولی تازه در روابط ایران و آمریکا آغاز خواهد شد.

بدون گفت‌وگو با ایران و دیگر بازیگران منطقه‌ای، ثبات بین اسرائیل و فلسطینی‌ها، لبنان، سوریه، یمن یا عراق و منطقه جنگی خلیج فارس، وجود نخواهد داشت. کشورهای عربی تشخیص داده‌اند که تنها با همکاری ایران می‌توانند ثبات و رشد اقتصادی منطقه را تضمین کنند.

پیش‌بینی چگونگی اجرای توافق‌نامۀ چین و ایران دشوار است. تهران و پکن بارها و بارها برنامه‌های روشنی را اعلام کرده‌اند، اما بعداً هیچکدام به بار ننشست. شاید ‌این بار، واقعاً‌، نفت ایران به چین سرازیر شود و اقتصاد ایران بتواند نفس بکشد. عضویت کامل ایران در سازمان همکاری شانگهای و حتی در اتحادیۀ اقتصادی آوراسیا یک گام بزرگ و مهم خواهد بود. نجات ایران می‌تواند اقتصاد سوریه را نیز که تحت فشار تحریم‌های آمریکا ویران شده، نجات دهد. شرایط دشوار است، اما پویایی مثبت است.