سیاسی

«
اگرچه دوره دوم زندان عمویی "تنها" ۱۲ سال به‌طول انجامید، اما او خود می‌گوید كه تنها فشارهای یك ماه اول این دوره بیش از تمامی ‌مصائب ۲۵ سال زندان دوره گذشته بود.»

تا نشان سُم اسبت گم کنند 

ترکمانا نعل را وارونه زن

چندی پیش در نوشتاری تحت عنوان «یک پرسش اساسی از ایرج مصداقی» (۱)، پرسش زیر را با وی در میان گذاشتیم:
«ایرج مصداقی با "واقعیت" چگونه و تا چه اندازه واقعی، یعنی همان‌گونه که بوده و هست، روبه‌رو می‌شود و چگونه آن را بیان می‌کند؟»

ایرج مصداقی در برنامه هفتگی خود در «میهن تی وی» به بیان مطالب غیر‌واقعی در‌باره محمد‌علی عمویی، یکی از معدود رهبران حزب توده ایران پرداخت که از زندان جمهوری اسلامی جان سالم به در برده است.
او قدیمی‌ترین زندانی سیاسی ایران که به‌مدت قریب به ۳۷ سال در زندان‌های رژیم شاه و جمهوری اسلامی در اسارت بوده است. از سال ۱۳۳۳ تا ۱۳۵۷ در زندان رژیم شاه و از بهمن ماه ۱۳۶۱ تا مهر ماه ۱۳۷۳ در زندان جمهوری اسلامی.
چرا ایرج مصداقی چنین رویکردی را در پیش گرفته است؟
 

چندی پیش، ایرج مصداقی در یکی از نوشته‌های خود به نقل خاطره‌ای از دوران زندان خود پرداخت. (۱)

واشنگتن پست، روزنامه‌ای که به‌هیچ‌وجه دوست ایران نیست، در مقاله‌ای تحت عنوان «سخنرانی احمقانه» سخنان مایک پمپئو، درباره برنامه دوازده‌گانه‌اش برای ایران را، در‌واقع پاسخی به‌گفته‌های امانوئل ماکرون، رئیس‌جمهور فرانسه در سخنرانی ماه آوریل او در آمریکا دانست. مکرون در رابطه با توافق هسته‌ای با ایران «برجام»، گفته بود که «برنامه دومی» وجود ندارد. اشاره مکرون به مضمون تهدیدهای پرزیدنت ترامپ برای خروج از این توافق بود، حتی اگر، همه طرف‌های توافق (شامل ایالات متحده) هم تأیید کنند که ایران همه شروط توافق را انجام داده است.
...

مردم شریف و آزاده‌ ایران!
ده روز از خیزش سراسری شما در شهرهای کوچک و بزرگ ایران می‌گذرد که حاصل آن تاکنون ده‌ها کشته و صدها دستگیری و شمار زیادی مجروح بوده است. در این شرایط ما امضاکنندگان این نامه وظیفه خود می‌دانیم که همدلی خود را با شما ابراز کنیم.

بر مردم آزاده، به‌ویژه جوانان و بخش وسیعی از منتقدان اجتماعی، روشن است که نارضایتی انباشته از وضع اسف‌بار معیشتی و سیاسی در ایرانِ ما اساسی‌ترین عامل این خیزش است. در‌حالی‌که گرانی، بیکاری، فساد، تبعیض و بی‌عدالتی بیداد می‌کند، مسئولان یا نسبت به این رنج‌ها بی‌توجه‌اند یا ناتوان از حل آنها.

آن بورژوازی را که روسیه و انگلستان در ایران بسط دادند، بیشتر دشمن ترقی و استقلال ملی بود و همان است که به توسعه بورژوازی کمپرادور ایران سرعت بخشید: جریانی از بورژوازی غیرملی که در تمام یکصدسال گذشته با هر شکلی از ترقی و دموکراسی و عدالت اجتماعی مخالفت داشت. همین بورژوازی است که تا انقراض سلطنت پهلوی، یکی از ارکان اساسی دیکتاتوری حاکم بر ایران بود و امروز نیز یکی از موانع عمده گسترش صنعت و اقتصاد ملی در ایران است.