سیاسی

اندیشکده مرکز مطالعات استرتژیک بین‌المللی آمریکا در تحلیلی به قلم ایان ویلیامز نوشت: تقریباً یک ماه از حمله ایران به پایگاه آمریکا در خاک عراق می‌گذرد. با توجه به اطلاعات قابل توجهی که اکنون بیشتر آشکار شده، می‌توان ارزیابی مجددی از این حمله داشت. به‌نظر می‌رسد این حملات تأثیر بیشتری از آنچه گفته می‌شد داشته است. به‌عنوان مثال شواهد جدید این ایده که ایران به‌دنبال کشتن سرباز آمریکایی نبوده را تأیید نمی‌کند.

گرچه به‌شکل عمومی، نظام سیاسی جمهوری اسلامی در ۴۰ سال گذشته رویه‌ها و سیاست‌هایی ضدِ انقلاب باشکوه بهمن ۵۷ را پیاده کرده و سبب نارضایتی گسترده مردمی شده است ولی هرگاه زنی یا مردی، قد برافراشته و به‌دنبال تحقق یکی از خواسته‌های اصیل انقلاب ۵۷ رفته است، مردم حساب او را از چهره‌‌ها و سیاست‌های ضدمردمی همین نظام جدا کرده‌اند.
 
 

انگیزه نگارش این سطور، چگونگی برخورد بابک امیرخسروی پس از درگذشت رفیق توده‌ای است. او برخی ارتباط‌ها را بهانه کرده است برای وارد کردن زخم دیگری بر پیکر حزب توده ایران، حزب طبقه کارگر ایران. شاید احساس نوستالژیک نیز نقشی در این میان ایفا کند، اما هدف عمده بابک امیرخسروی دامن زدن به تشتت در جنبش توده‌ای و ادامه توده‌ای‌ستیزی اوست.
 

حکومت خودمختار آذربایجان، علیرغم همه کارشکنی‌های دولت مرکزی، ارتجاع و عاملین فئودال‌ها، قوانین متعددی به نفع زحمتکشان و اقشار متوسط تصویب و به مورد اجرا درآورد. عملکرد سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی حکومت ملی آذربایجان نه تنها در ایران، بلکه در خاورمیانه بی‌نظیر بود.
 

شواهد نشان می‌دهد که سپاه و رهبر ایران در حال مدیریت وضع موجود و شکل دادن به جریانی جدید برای آینده جمهوری اسلامی هستند. مدیریت بحران جانشینی و ایجاد تحول در مناصب سیاسی لایه بیرونی این تلاش‌ها است. تغییر آرایش و شکل مداخله در بحران‌های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی این شبکه سراسری در ایران را شکل داده است. وجود پررنگ عناصر عدالتخواهانه، ظلم‌ستیز و انتقادی در این جریان جدید می‌تواند سبب جذب بخشی از  بدنه معترض به این جریان شود.