سیاسی

نزدیک به یک سال پس از امضای توافق وین درباره مسئله اتمی ‌ایران در ۱۴ ژوییه ۲۰۱۵، امیدهایی که طبیعتاً از این توافق به‌وجود آمده بودند، در عمل تحقق نیافته‌اند. این توافق که به‌عنوان گامی ‌به‌سوی جذب دوباره ایران در نظام اقتصاد جهانی ارزیابی می‌شود، هنوز توفیقی در مورد بستن قراردادها نداشته است. 

ماهیت دولت حسن روحانی را نه در مذاکرات هسته‌ای، بلکه باید در پاسخگویی به مسائل سه‌گانه انقلاب جستجو نمود. وی که تلویحاً خود را با آویزان شدن از شانه‌های رهبران در حصار بالا کشید با رسیدن به مقصود، از آن‌ها خواست که از خر شیطان پایین بیایند و با اقرار به زیاده‌خواهی‌ها و تند‌رفتن‌ها طلب آمرزش کنند. وی با به اصطلاح آسیاب به نوبت، ملت را امیدوار نگه داشته است تا آن‌ها را از خود ناامید نگرداند. 

اکنون دیگر بخش‌های قابل‌توجهی از نیروها، هم در جبهه نیروهای موافق راه رشد سرمایه‌داری لجام‌گسیخته و هم در جبهه نیروهای موافق تحدید رشد لجام‌گسیخته سرمایه‌داری دریافته بودند که بحران اجتماعی به نقطه‌ای از رشد خود رسیده است که اصلاحات را بر گشت‌ناپذیر کرده است. 

قبل از پرداختن به موضوع درک مطلبی را شرط ادامه گفتار می‌دانم. 

شکست سیاست یکدست نمودن دولت با نظام، حاوی درس‌های مهمی ‌برای رهبر بود. اگر رهبر در پی پافشاری به سیاست قبلی، ریسک صریح حمایت از کاندیدایی را به جان می‌خرید و با تقلب مجدد وی را بر سر کار می‌آورد آیا احتمال شورش مجدد و بزرگ‌تر توده‌ها نبود؟ 

برای پاس‌داشت اين انديشه‌های داهيانه و بالاتر از آن برای تحليل وقايع امروزين بايد كوشش نمائيم تا روح حاكم بر سياست‌ها و تحليل‌های رهبری حزب توده ایران را تا قبل از دستگيری سران آن درك نمائيم.