درجنبش چپ و کمونیستی

می‌گویند «جهانی بیندیش، محلی عمل کن». چگونه باید جهانی اندیشید؟ به کدام جهان باید اندیشید؟
چینی‌ها پاسخی برای این سؤالات دارند: «از خود جهان بپرسیم»! برای طرح این پرسش، چهل روز پس از برگزاری کنگره تاریخی نوزدهم حزب کمونیست، آنان میزبان بزرگ‌ترین گردهم‌آیی احزاب سیاسی جهان، در تاریخ بشر بودند.

در ماه مه (۲۰۱۷) هنگام گشایش کنگره خود، تنها به‌سادگی به بیان این نکته اکتفا نکردیم که بحران رو به افزایش است و این که این بحران دست‌ساخت و مولود سیستم سرمایه‌داری جنایتکارانه ـ الیگارشیک است. ما سخن از برنامه خود به میان آوردیم. برنامه‌ای سازنده و ضد بحران. این برنامه تغییر اساسی در روابط اقتصادی، سیستم اداره و عرصه‌های اجتماعی را در نظر دارد. بدون تحقق این برنامه، بدون تغییر اساسی خط مشی کشور، نمی‌توان بحران را از میان برداشت. و بدون از میان برداشتن بحران، کشور محکوم به انحطاط روزافزون خواهد بود ...

کنفرانسی در دانشگاه بالتیمور در آمریکا علیه پایگاه‌های نظامی ایالات متحده در سایر کشورهای جهان از ۱۲ تا ۱۴ ژانویه ۲۰۱۸ برگزار شد.

فعالان سیاسی از سراسر کشور و در واقع از تمام دنیا گرد آمدند تا نشان دهند که آمریکا ۸۰۰ پایگاه نظامی در هشتاد کشور دنیا دارد که از طریق آن‌ها سلطه امپریالیستی خود را در این کشورها اعمال می‌کند.

در این کنفرانس که با ظرفیت کامل برگزار شد، ۲۰۰ نماینده شرکت داشتند، بیش از ده‌هزار تن آن را از طریق فیس‌بوک و یوتیوپ دنبال کردند و به‌علاوه ۱۵۰۰ تن نیز کنفرانس را از طریق «اتحاد ملی ائتلاف ضد جنگ» مشاهده کردند.

بحران جنبش کمونیستی که ناشی از تخریب اتحاد جماهیر شوروی و ممنوعیت حزب کمونیست شوروی بود نمی‌توانست بر جمهوری‌های آسیای میانه و قزاقستان تأثیر نگذارد. با این حال در اینجا این پروسه خصلت خود‌ویژه‌ای کسب کرد، که الهام گرفته از ویژگی‌های سیاسی و فرهنگی منطقه بود. ساختمان سوسیالیستی که مهمترین بخش آن شکل‌گیری فرهنگ نوین، انسان نوین و سیستم نوین روابط انسانی است، در قزاقستان و در آسیای میانه با مشکلات بزرگی روبرو شد. باقی‌مانده نظام پیش از انقلاب تماماً نابود و ریشه‌کن نشده بود. 

سیستم انتخاباتی در کوبا بر این پایه است که انقلاب ما از هیچ جای دیگر وارد نشده و الگوبرداری نشده است. اصلاح قانون اساسی در سال ۱۹۹۲ دموکراسی خلق را با شرکت مستقیم سازمان‌های قدرت خلق مستحکم کرد و به حزب کمونیست اجازه نداد نامزد‌های خود را معرفی کند. 

ریچارد گراسل در این نوشته نشان می‌دهد که کوبایی‌ها سیستم حکومتی‌ای را شکل داده‌اند که منافع خلق در آن در‌نظر گرفته شده است.