امپریالیسم

تونی بلر، نخست‌وزیر سابق بریتانیا و رئیس «بنیاد تونی بلر برای تغییرات جهانی» در ماه نوامبر سال جاری با ارسال یک ویدئو برای تلویزیون «ایران اینترنشنال» به شرح فعالیت‌های بنیاد خود در ارتباط با ایران پرداخت. (۱)

فراوانی افراد به‌لحاظ روانی ناسالم در ایالات متحده آمریکا نمی‌تواند بر کیفیت دولت بازتاب نیابد. برای نمونه، «تایمز» در مورد نگرانی روانپزشکان از صاحبان کاخ سفید نوشته است. این روزنامه مدعی است که گویا نزدیک به نیمی ‌از روسای جمهور ایالات متحده آمریکا از بیماری روانی رنج می‌بردند. «تایمز» اشاره می‌کند که «تئودور روزولت» از اختلال شخصیت دوقطبی رنج می‌برد. «لیندون جانسون» «خودشیفتگی بزرگ» را نشان داده است. حدس و گمان‌هایی وجود دارد که «رونالد ریگان» علائم اولیه بیماری آلزایمر را نشان داده است. دستیاران «بیل کلینتون» در مورد خطر «اروتومانی» (خود‌معشوق‌پنداری، روان‌پریشی عاشقانه، جنون شهوانی. مترجم) او ابراز نگرانی کرده‌اند. «ریچارد نیکسون» به‌طور کلی به‌عنوان «پارانوئید» به تصویر کشیده می‌شد، بدون اینکه به اعتیاد به الکل او اشاره کنیم. خوب، تا آنجا که به جو بایدن، رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا مربوط است، همه مدت‌هاست که در مورد مشکلات سلامت روانی او صحبت می کنند.

حزب دموکرات یک پوسته ورشکسته اخلاقی است که سال‌ها دروغ و فساد آن را از درون خالی کرده است. بسیاری نمی‌خواهند این واقعیت تلخ را بپذیرند. اما ما (سیاهان و مردمان استعمار‌زده) باید به‌طور عینی بپذیریم که با این انتخابات و یا هر انتخابات دیگر بورژوازی، هیچ چیز تغییر اساسی نخواهد کرد. ما می‌توانیم و باید در این فضاها به رقابت بپردازیم، اما به‌خوبی اگاهیم که تا زمانی که قدرت توسط دیکتاتوری استعماری/سرمایه‌داری آمریکایی ــ اروپایی حفظ شود، سیاه‌پوستان همچنان رنج خواهند برد و کل بشریت با تهدیدی وجودی مواجه خواهد بود.

رویدادهای بین‌المللی نمادین، صحنه‌ای بوده است که تاکنون در آن غرب ارزش‌های خود را تبلیغ کرده است. اکنون کشور میزبان، قطر، فرصت تبدیل شدن جام جهانی به ویترینی برای ارزش‌های اساسی غرب، از‌جمله به اصطلاح خودرأیی و الغای خانواده را از آن دریغ کرده است.

کشور خلیج فارس قطر که میزبان جام جهانی فوتبال است، به دلیل ادعای «نقض حقوق بشر» هدف حملات رسانه‌ای غرب قرار گرفته است. جدای از اینکه از اتهامات وارده به کشور میزبان به‌سختی می‌توان از نفاق و معیارهای دوگانه گذشت، علت این کارزار رسانه‌ای را باید در جای دیگری جست‌وجو کرد.

گفتمان عمومی ‌با اولویت دادن به دوگانگی کاذب خیر و شرّ منجر به گفت‌وگوهای سطحی در مورد سیاه‌ستیزی و یهودستیزی شده است تا کارکرد امپریالیسم ایالات متحده را که کوچکترین اهمیتی برای آفریقایی یا یهودی قائل نیست، و همه درد و تلاشش برای گسترش ناتوست، نادیده بگیرد. چگونه می‌توان در حین این که به حزبی رأی میدهیم که همچنان نازی‌هایی را مسلح می‌کند که نقش مهمی ‌در خیزش جهانی فاشیسم ایفا کرده‌اند، تلاش کرد تا بحث‌های جدی در مورد یهودستیزی داشته باشد؟ آیا از مردم انتظار می‌رود که رأی ایالات متحده (و اوکراین) علیه  قطعنامه مجمع عمومی ‌سازمان ملل در محکومیت نازیسم، نئونازیسم و ​​همه اشکال نژادپرستی را نادیده بگیرند؟