امپریالیسم

کارشناسان «مراکز تحلیلی» پارلمان اروپا اظهار می‌دارند که چین بر کووید ۱۹ غلبه کرده است. طبق گفته آنها چین موفق شده است از «سیستم‌های نظارتی» پیشرفته خود (نظارت بر شهروندان) همزمان با فعالیت پزشکان، استفاده و «ایمنی و حفاظت از سلامتی را با یکدیگر تلفیق کرد». چنانکه چین اکنون ثمرات پیروزی خود را درو می‌کند. به‌علت کاهش تولید در غرب، چین در حال گسترش امکانات رشد اقتصادی خود و آماده «تبدیل شدن به رهبر جهانی در فن‌آوری‌های مدرن» است و رهبری چین را برای «راه‌اندازی الگو و پارادایم جدیدی از توسعه اقتصادی کشورهای اروپایی ترغیب می‌کند».

ماپین، بایدن و هریس را نمایندگان «نهاد سخت قدرت شرقی، گروه راکفلر که خود را در جایگاه “مترقی” و “طرفدار جهانی شدن” قرار داده‌اند» می‌شناسد.
او «بانک‌های مهم، چهار شرکت اصلی نفتی، و غول‌های فن‌آوری جدید در سلیکون ولی» را در حمایت از این دو ذی‌نفع می‌داند. در مقابل، ترامپ را سردمدار ائتلافی از شرکت‌های فراکینگ نفتی (که در رقابت با نهاد سنتی شرکت‌های بزرگ نفتی قرار دارند) و عناصری که مرتبط با «پیمانکاران نظامی و تولید‌کنندگان اسلحه هستند»، و همین‌طور صاحبان بزرگ املاک می‌شمارد.

«امپریالیسم در قرن ۲۱
برای بررسی امپریالیسم در معنای لنینی آن، لازم است تا معیارهایی را که وی در این ارتباط برشمرده بود، در زمان حاضر نیز مورد سنجش مجدد قرار گیرند. لذا به‌صورتی کاملاً‌ اجمالی به ارزیابی بعضی از آن شاخص‌ها و آمارهای مرتبط می‌پردازیم.

بزرگ‌ترین شبکه اجتماعی جهان ارتباط نزدیکی با سیا دارد و حتی تولد خود را مدیون جامعه اطلاعاتی آمریکا است. یکی از سرمایه‌گذران اصلی فیسبوک شرکت «آکسل پارتنرز» بود، ارتباط با صندوق سرمایه‌گذاری پُرخطر یا کارآفرینی «این کیو تل» سازمان سیا را حفظ کرد­. برای نخستین بار همکاری فیسبوک با سرویس‌های اطلاعاتی آمریکا پس از افشاگری «ادوارد اسنودن» مشخص شد که با انتشار اسنادی نشان ‌داد که فیسبوک به‌موازات «مایکروسافت»، «گوگل»، «یاهو»، «یوتیوپ»، «اسکایپ» و«اَپِل» امکان دسترسی سازمان سیا و «ان اس آ»(آژانس امنیت ملی ـ مترجم) به سرورهای آنها با داده‌های کاربران را فراهم می‌کند.

در زمانی نه چندان دور، واژه‌ی امپریالیسم، از جمله واژگان پربسامد در ادبیات چپِ جهان و میهن ما بود. پس از فروریزی اتحاد جماهیر شوروی و اردوگاه سوسیالیستی، این مفهوم، موضع‌گیری و تحلیل‌های سیاسی درباره‌ی آن، نه فقط در نزد نیروهای موسوم به ملی، حتی در بین برخی مدعیان چپ هم، اندک‌اندک به محاق رفت. در نزد بعضی از چپ‌نمایان، کار به جایی رسیده است که اکنون نه تنها مبارزه‌ی ضدامپریالیستی محلی از اعراب ندارد، بلکه در نمونه‌های متعددی شاهد حمایت‌های این نوع «چپ» از مداخله‌های امپریالیستی بوده و هستیم.