خاورمیانه

از اینجاست که وهابیسم و صیهونیسم با هم کنار می‌آیند. رویدادهای اخیر نشان دهنده آنست که بازیگران وابسته و کلیدی ایالات متحده آمریکا در منطقه بهم نزدیک شده و بدنبال متحدین تازه ای نیز می‌باشند. این ائتلاف علیه قدرت منطقه‌ای، ایران، برآن است تا در سال‌های آتی نقشه ژئو‌پولیتیک خاورمیانه را با خروج تدریجی نیروهای آمریکایی از منطقه از نو بازسازی نماید.
 

نئوامپریالیسم ترکیه دارای سایه روشن‌های اسلامی ‌است (تصمیم اردوغان مبنی بر تبدیل موزه کلیسای «ایا صوفیه» به مسجد بسیار نمادین است). سنت‌های نئوعثمانیسم به جزیی از ژئوپلیتیک ترکیه تبدیل شده‌اند. فعالیت‌های گسترده، از‌جمله نظامی ‌در آن واحد در چندین جهت انجام می‌گیرند. در اینجا حداقل دو پرسش  مطرح می‌شود. برنامه‌های «سلطانی»، اردوغان را تا چه اندازه از لحاظ مادی تقویت کرده‌اند، آیا این کشور زیر فشار این برنامه‌ها از رمق نمی‌افتد؟ و با ترکیه‌ای که  در عرصه بین‌المللی چنین رفتار می‌کند، چه باید کرد؟
 

این رویداد شمشیری دولبه برای حزب‌الله است که هم می‌تواند تهدید و هم فرصت باشد؛ اگر این تشکیلات بتواند با کمک جریان ۸ مارس و کشورهای متحدش، بسیج نیرو کرده و در جهت مرتفع نمودن مشکلات حادث شده اخیر برای ملت لبنان، دولت فعلی را از این چالش موفق بیرون آورد، موقعیتش بیش از پیش تقویت می‌شود و در غیر اینصورت احتمالاً وضعیت سیاسی پیچیده‌ای در انتظارش خواهد بود / در ابتدا اکثر گزارش‌ها در مورد انفجار بندر بیروت مبنی بر آن بود که این انفجار به‌صورت غیرعمدی بوده اما روز‌به‌روز نظریه توطئه در حال تقویت است و سفر اخیر امانوئل مکرون رئیس جمهوری فرانسه به بیروت این نظریه را بیش

این توافق‌نامه نه تنها آورنده صلح نخواهدبود بلکه معادله صلح در کشور را پیچیده‌تر می‌سازد. باید بپذیریم هرآنچه آمریکا در این مورد انجام می‌دهد برای منفعت خودش است و اتفاقاً منفعت خودش در تداوم درگیری‌های حساب شده و محدود (طوریکه در این دودهه بوده است) می‌باشد. با این توافق‌نامه دور دیگری از خونریزی‌ها در افغانستان با پیچیدگی بیشتر وارد میدان خواهد شد. در این عرصه رهبری رسمی ‌طالبان خدمات بزرگی به‌طور غیرمستقیم برای آمریکا انجام داده‌اند و این توافق‌نامه در امتداد این خدمت به ارباب ماورابحار است که وارد صحنه سیاست می‌شود.
 
 

برخلاف ادعای گرین، قدرت و منافع در این منطقه به‌طور منظم در هلال شیعه به رهبری ایران و در مقابل اتحاد اسرائیل و برخی کشورهای عربی سنی ساماندهی نمی‌شود. نقاشی چنین تصویری تا حدی یک عادت آمریکایی برای تقسیم جهان به افراد خوب و بد و تا حدودی آرزو در بین کسانی است که می‌خواهند همه بیماری‌های منطقه را به ایران نسبت دهند.