خاورمیانه

«آلایش تاریخ ترفندی است که همواره و در همه حال و همه جا به یک ترتیب پیش می‌رود و عُمالش نیز همیشه یک گروه از مردم هستند: ظالمانی که حیا را نمی‌شناسند. امروزه بیش از ۱۲۰ سال از عمر جریان صهیونیسم که تاریخ یهودیت را به ظلم و بی‌حیایی آلوده کرده، می‌گذرد، و با وجود اینکه نمونه‌ای از یک شیوه آپارتاید و نژادپرستی شناخته می‌شود، ماهیت ارتجاعی‌اش غلظت بیشتری گرفته است (مصوبه مجمع عمومی سازمان ملل درباره ماهیت نژادپرستانه صهیونیسم، که به سال ۱۹۷۵ اعلام شده بود، پس از فروپاشی شوروی و اردوگاه سوسیالیسم با فشارهای آمریکا و متحدانش از جانب همان سازمان لغو شده است).

از این پس بسیار روشن است که سوریه در مورد هر آنچه قصد دارد از‌جمله در بلندی‌های جولان انجام دهد، سکوت خواهد کرد. ‬
سکوتی که اسرائیلیان و آمریکائیان هنوز باید مدت زیادی شکیبا باشند تا معنی آن را درک کنند. ‬ ‬
سکوتی که می‌تواند در رابطه با مفهوم حاکمیت باشد: سوریه نمی‌تواند بپذیرد که ارتش کشورش تحت شرایطی باشد که از اسرائیل شریکی در مذاکرات برای امنیت یک بخش از خاک سوریه بسازد. ‬
 

قضیه نه در رفتارها و اعمال رهبران این دو کشور است و نه در خلق و خوی نخبگان سیاسی آنها، بلکه در اختلاف فزاینده منافع ژئوپلیتیکی آنکارا و واشنگتن در خاورمیانه است.
 
 

دولت آمریکا در انتخابات عمومی ‌ترکیه برای پیروزی رجب اردوغان و هواداران او از حزب عدالت و توسعه آماده شده بود و این امر را به‌راحتی قبول کرد. با این حال شایان توجه است که نخستین کسانی که به انتخاب مجدد اردوغان تبریک گفتند حسن روحانی رئیس‌جمهور ایران و ولادیمیر پوتین رئیس‌جمهور روسیه بودند. ترامپ تقریباً دو روز منتظر شد تا تبریکات خود را بسیار رسمی و گرم‌تر بفرستد.

روز سه‌شنبه ٨ ماه مه ٢٠١٨، دونالد ترامپ اعلام کرد: «من امروز اعلام می‌کنم که ایالات متحده از توافق هسته ای با ایران خارج می‌شود.» پرزیدنت ایالات متحده هم‌زمان، دوباره تحریم‌ها را علیه جمهوری اسلامی ‌ایران وضع کرد. اسرائیل و عربستان سعودی در همان زمان پشتیبانی تمام و کمال خود را از تصمیم آمریکا اعلام نمودند. دولت صهیونیستی پیش از این که در روز افتتاح سفارت آمریکا در اورشلیم، در نوار غزه دست به قتل‌عام جدیدی بزند، حتی شماری موشک بر روی مواضع ایران در سوریه پرتاب  کرد.‬
‬

پس از انتصاب یک نخست‌وزیر جدید و متوقف کردن افزایش بهای انرژی، تظاهرکنندگان اردنی توانستند حکومت را به بازپس‌گیری طرح اصلاح مالی صندوق بین‌المللی پول وادار کنند.
 ‬