بدرود رفیق حسین

طبقه کارگر ایران یکی دیگر از رزمندگان پُرشور و فداکار خود را از دست داد.

پس از یورش ددمنشانه رژیم در سال ۱۳۶۲ به حزب تودهٔ ایران و دیگر سازمان‌های مدافع طبقه کارگر، «انجمن هبستگی» و دیگر سندیکاها و شوراهای کارگری مستقل نیز مورد یورش قرار گرفتند. رفیق نعمتی سه سال مخفیانه در کشور ماند. او علی‌رغم خطر دستگیری پیوند خود را با فعالان کارگری قطع نکرد. صبورانه به آن‌ها یاری می‌رساند و جهت ادامه کار مبارزات کارگری راهنمایی‌های لازم را انجام می‌داد.

رفیق حسین نعمتی دبیر «انجمن همبستگی سندیکاها و شوراهای کارگری تهران و حومه» در سحرگاه روز دوشنبه ۲۴ فروردین در شهر اِسِن آلمان پس از یک دوره بیماری طاقت‌فرسا چشم از جهان بست. فقدان حسین نعمتی ضربه جبران‌ناپذیری به مبارزات طبقه کارگر ایران و جنبش سندیکایی کشور است.

حسین نعمتی تمام عمر خود را بدون هیچگونه توقع و چشم‌داشتی صرف مبارزه برای رهایی کارگران و زحمتکشان کرد. او از اواخر سال ۱۳۵۹ پس از مرگ ولی‌الله مظاهری دبیر وقت «انجمن همبستگی» این وظیفه خطیر را به‌عهده گرفت. «انجمن همبستگی» که پس از انقلاب تازه پا گرفته بود به همت و پشتکار او و دیگر یاران‌اش به یک تشکیلات بانفوذ و قدرتمند تبدیل گردید.

«انجمن همبستگی» که پس از انقلاب بهمن ۱۳۵۷ با تعدادی محدود ازسندیکا‌ها شکل گرفته بود، علی‌رغم تمام فشارها و مشکلاتی که عوامل ضدانقلاب برایش ایجاد می‌کردند، به‌سرعت گسترش پیدا کرد. ده‌ها سندیکا و شورای کارگری از جمله: نفت تهران، دخانیات، استارلایت، شهرداری‌ها، شرکت واحد، تاکسیرانان، چاپخانه‌ها، کتابفروشی‌ها، برق تهران، فلزکاران، درودگران، گروه‌های ساختمانی، هنرمندان، کفاشان، خیاطان، نقاشان، نانوایی‌ها، بافنده سوزنی و ... را دربرگرفت. «انجمن همبستگی» به فعالان کارگری در دیگر شهرها و استان‌های کشور یاری رساند تا تشکل‌های صنفی سندیکایی خود را تشکیل دهند.   

در کارنامه «انجمن همبستگی» به دبیری رفیق نعمتی چاپ ده‌ها جزوه و کتاب جهت آگاهی رساندن به کارگران و آشنا کردن آنان با حقوق‌شان، برگزاری مستقل روز جهانی کارگر، مبارزه سخت‌کوشانه با پیش‌نویس قانون کار ارتجاعی توکلی، شرکت در هیأت حل اختلاف وزارت کار برای دفاع از حقوق کارگران، شرکت فعال در جبهه‌های جنگ و تشکیل کمیته‌ای برای یاری رساندن و کمک‌های مالی به رزمندگان را می‌توان نام برد.  

پس از یورش ددمنشانه رژیم در سال ۱۳۶۲ به حزب تودهٔ ایران و دیگر سازمان‌های مدافع طبقه کارگر، «انجمن هبستگی» و دیگر سندیکاها و شوراهای کارگری مستقل نیز مورد یورش قرار گرفتند. رفیق نعمتی سه سال مخفیانه در کشور ماند. او علی‌رغم خطر دستگیری پیوند خود را با فعالان کارگری قطع نکرد. صبورانه به آن‌ها یاری می‌رساند و جهت ادامه کار مبارزات کارگری راهنمایی‌های لازم را انجام می‌داد.  

 وی در سال ۱۳۶۵ به ناچار کشور را ترک کرد. در مهاجرت نیز فعالانه در صفوف حزب توده ایران برای رهایی طبقه کارگر از استثمار به مبارزه ادامه داد. در زمانی که به ناچار خانه‌نشین شده بود و از بیماری رنج می‌برد، دوستان و رفقایی را که به او متوسل می‌شدند و از ناملایمت‌های مهاجرت گله‌مند بودند به صبر و شکیبایی دعوت می‌کرد.

یادش گرامی و راهش پرتوان باد.