در«دومین پلنوم (وسیع) کمیتهٔ مرکزی حزب تودهٔ ایران» (بهمن ۱۳۷۷)، درست یک سال پس از برگزاری «کنگرهٔ چهارم»، که در آن آخرین مدافعان فعال ایدئولوژی حزب و مشی سیاسی آن طی سال‌های ۶۱-۱۳۵۷ از مرکزیت سازمان رسمی حزب کناره‌گیری کردند یا مشمول تصویه شدند، سندی تحت عنوان «بحثی اولیه پیرامون انقلاب بهمن ۱۳۵۷» به‌تصویب رسید.
