اسدالله کشتمند

دیمیتری پسکوف سخنگوی کاخ کرملین درباره اقدام تروریستی دولتی علیه پایپ لاین‌های گاز جریان شمالی (نورداستریم ۱ و ۲) گفت که جهان در تعجب فرو خواهد رفت اگر حقیقت موضوع گفته شود. دیده می‌شود که راز بزرگی در پشت این حادثه تروریستی دارای ابعاد جهانی و تاریخی نهفته است. در این ماجرا همه چیز عجیب است؛ از خاموشی ظاهری با خشم فروخورده روسیه در قبال این حادثه بسیار تکان‌دهنده در عرصه ژئوپولیتیک گرفته تا شیرین‌زبانی‌های بلندپروازانه زلنسکی و وزیر خارجه سابق لهستان، همه رسانه‌های یک سر و صد زبان غربی و غیره.

اگر بپذیریم که پاکستان نه منفعتی در این ترور داشته و نه آمریکا امید همکاری پاکستان در این زمینه را داشته است، پس باید دید این درون[پهپاد]ها از کجا سرزده و در قلب کابل با راحتی تمام الظواهری را به هلاکت رسانیده‌اند؟ … ساده‌لوحی محض خواهد بود اگر ادعا شود که آمریکایی‌ها بدون داشتن برنامه‌های درازمدت و استفاده استراتژیک از افغانستان آنرا به بهانه واهی مبارزه با تروریسم اشغال کردند و بعد از مدتی ... آنجا را ترک کردند و به عقب خود نگاهی هم نیانداختند. نه چنین نیست! بالاترین مقامات سیاسی و نظامی ایالات متحده آمریکا بارها با اطمینان گفته‌اند که هرگاه ضرورت باشد، آنها برخواهند گشت. ترور الظواهری هم نمونه کوچکی از این بازگشت نیست؟

توضیح سایت «۱۰ مهر»: این مقاله نخستین بار در ۳ بخش در ژانویه، فوریه و ژوئن ۲۰۱۸ منتشر شده است. نگاه و تحلیل رفیق کشتمند درباره نقش دولت پاکستان در امور افغانستان با نظرات غالب متفاوت است. حوادث اخیر در سطح منطقه و مواضع دولت پاکستان، ضرورت تأمل در نظرات رفیق کشتمند را پیش کشیده است و ما اقدام به بازنشر این مجموعه ۳ قسمتی در قالب یک مقاله می‌کنیم.

در نتیجه این موضع‌گیری عده‌ای از احزاب کمونیستی و چپ بسیار اپورتونیستی و تلاشی در جهت حفظ قیافه‌ای حق به جانب است که گویا گردنکشی روسیه از قواعد بین‌المللی را محکوم می‌کند، ولی در برابر، قربانی شدن این کشورِ عظیم را در صورتِ انفعالِ آن نادیده می‌گیرد ... اینکه این احزاب کمونیستی چاشنی‌ای هم از ضدیت با آمریکا و تحریکات آن را در موضع‌گیری خود علاوه می‌کنند، در اصل موضوع تغییری وارد نمی کند. باید مسئولیت آمریکا در مقیاسی واقعی در بروز و شکل‌گیری این حوادث، مشخصاً مطرح شود، زیرا منشاء و اساس حوادث اوکراین در سیاست تجاوزگرانه آمریکا و ناتو نهفته است و این اصلِ بزنگاه است. درنهایت این احزاب برای توجیه شرمسارانه این موضع‌گیری، به چاشنی انتقادی‌ای هم از امپریالیزم آمریکا متوسل شده‌اند.

آنچه مسلم است اینست که وجدان آگاه بشریت در آرزوی نابودی پیمان‌های نظامی ‌است. زندگی در صلح آرزوی هزاران ساله بشریت است. اما تا زمانی که طبقات و منافع متضاد طبقاتی وجود دارد، متأسفانه جنگ و خونریزی هم جز لاینفک زندگی بشری است. حالا که چنین است؛ و آمریکا و ناتو بر مقدرات مردمان جهان با بی‌عدالتی‌ای عظیم بازی می‌کنند، وجود نیروی بازدارنده در برابر آن شاید بتواند رنج‌های مردمان دنیا را کاهش بدهد و ضامن نیرومند پایداری صلح باشد. به‌هرحال این آلترناتیو جدید (سازمان پیمان امنیت جمعی) به احتمال قوی نقطه عطف بسیار بااهمیتی را در زندگی امروزی بشریت و شکل‌گیری نظمی‌ نوین رقم خواهد زد.