امیرهوشنگ اطیابی

آنهایی که بار مسئولیت ارگان های رسمی پرسابقه‌ترین حزب کشور را به‌دوش می‌کشند می‌توانند کارنامه‌ی عملی خویش و نتایج به‌دست آمده را، طی سال های مهاجرت، بخصوص پس از کنگره‌ی چهارم که دیگر دوران انشعابات و اخراج‌های گسترده و گاه جمعی پایان یافته بود و ظاهراً توافق و هماهنگی کامل، انسجام و یکپارچگی محض برقرار شده بود، حداقل در این دوازده سال مورد بررسی کامل قرار دهند. جا دارد حداقل برای خود یا در جلسات خود به این سئوالات مهم پاسخ دهند. سئوالاتی که هرگز نباید در جلسات حزبی مسکوت بماند تا عملکرد حزب بدون هیچ ملاحظه و اما و اگری در دوره‌های کوتاه و درازمدت ارزیابی شود.

به سهم خود به‌عنوان یک خواننده‌ی این سلسله مقالات و کسی که به‌دلیل تداوم فعالیت در ارتباط با کمیته‌ی داخلی در نیمه‌ی اسفند ٦٢ دستگیر شدم سعی می کنم به پرسش‌های «بی نام آشنا» پاسخی در حد خود بدهم. بدیهی است که تحریریه‌ی مهر خود مسئول و پاسخگوی کار خود است.