بهروز مطلب‌زاده

برخوردش بی‌تکلف بود و بسیار خودمانی. چون جویباری آرام و بهاری آرامبخش روح و جان اطرافیانش را می‌نواخت. در غمگین‌ترین لحظه زندگی هم اگر با او روبرو می‌شدی او تو را چون برکه‌ای آرام و نوازشگر به خود می‌خواند و در آغوش چشمان آرام و مهربانش، کدورت و خستگی را از تن و جانت می‌زدود. آرامش، روح لطیف، عشق و دوستی، این آن چیزهایی بود که او می‌توانست به‌وفور ارزانی آن‌هایی سازد که به دیدارش می‌رفتند. 

سهراب طاهر نیز رفت. سرانجام پس از تحمل یک دوره طولانی بیماری، روز چهارشنبه ۴ ماه مه برابر با ۱۵ اردیبهشت ماه ۱۳۹۵ قلب سهراب طاهر، شاعر و نویسنده باسابقه و شناخته‌شده مردم آذربایجان از طپش باز ایستاد. 

سهراب طاهر که فعالیت‌های هنری خود را از دهه ۵۰ میلادی آغاز کرده بود، یکی از چهره‌های فراموش‌نشدنی هنر شعر دمکراتیک معاصر آذربایجان بود. 

«ابتدا،
هیچ نبود.
نه کلمه‌ای،
نه کلامی،
نه ترانه‌ای،
نه فریاد موزونی از سر شوق.

رفقای گرامی سایت «مهر» ‌خسته نباشید.

راستش چیزی که باعث شد تا من این نامه را برای شما بنویسم فرارسیدن شانزدهمین سالگرد درگذشت رفیق کیانوری و درنگی به یاد اوست.

ای زن!‏

ای شکوه زندگی!‏


چشمانم را به تو می‌سپارم

تا آفتاب جانت را نگاهبان باشد.‏

نگاهم را به تو می‌بخشم

تا در آیینه چشمانت، طلوع خورشید را بنگرم.‏

دلم را به تو می‌سپارم

تا جان آفتابی‌ات بیگانه باشد با غم.‏


صدایم را به تو می‌بخشم

تا ترانه عشق را در جانت زمزمه‌گر باشد.‏

دستانم را درهمان باغچه‌ای می‌کارم

که گل‌های دستان خواهرمان فروغ

می‌شکفد در آن.‏