بهروز مطلب‌زاده

سی ویک سال از اعدام جنایتکارانه و نابخشودنی ناخدا بهرام افضلی و ۹ تن از یاران قهرمان او توسط جمهوری اسلامی ایران در روزهای آغازین اسفند ماه ۱۳۶۲ گذشت.

اعدام ناخدا افضلی و یارانش نقطه عطف و آغازی بود برای فاجعه ملی قتل عام زندانیان سیاسی ایران در سال ۱۳۶۷. نگاهی گذرا به چرایی و پیش‌زمینه‌های این جنایت نابخردانه خالی از فایده نیست.

دوست نازنینی نقل می‌کرد که: «… برای دیدن صفرخان رفته بودم، دیدم شاعر عزیزمان نصرت‌الله نوح و آقای مرتضی احمدی هم در آنجا هستند … صحبت به گذشته کشید. گفتیم و گفتیم تا اینکه صحبت از زندان و شهادت پرویز حکمت جو شد. آقا مرتضی تا اسم پرویز حکمت جو را شنید، با چشمانی که به نم نشسته بود خاطره‌ای از دوستی دیرینه‌اش با حکمت جو گفت که برای همه ما جالب بود.

صورت کشیده و استخوانی، عینک گِردِ ذره‌بینی و کلاه شاپوی کوچکی که همیشه به سر دارد، علامت مشخصه اوست. او هیچ سؤالی را بی‌پاسخ نمی‌گذارد. از گذشته‌های دور، از شرکتش در جنگ کبیر میهنی علیه فاشیزم، از دورانی که زادگاهش، شهر بندری و زیبای «ساراتوف» را ترک کرد تا در جبههٔ جنگ دوشادوش هم‌میهنان‌اش، ضربهٔ قطعی شکست را بر پیکر فاشیزم متجاوز فرود آورد، گفتنی‌های بسیار دارد.

بارش برف از دیشب شروع شده. همین‌طور دارد می‌بارد و کف حیاط زندان را به‌ارتفاع یک وجب پوشانده است. پا روی برف‌ها که می‌گذاری، خِش و خِش ملایم درهم فشرده شدن آن، صدای راه رفتن روی برگ‌های پاییزی را تداعی می‌کند.

«ما، در ره عشق خویش، سر باخته‌ایم
  در خرمن عمر، آتش انداخته‌ایم
  از شعلهٔ خون خویش بر تارک خلق
  دیهیم درخشان ظفر ساخته‌ایم»

هفتم اسفند ۱۳۶۲ روز وقوع جنایتی نابخشودنی است که هیچ‌گاه نباید فراموش شود.