خسرو باقری

برای ارزیابی پایبندی یک رژیم سیاسی به اصول انسانی، بررسی رفتار آن رژیم با مخالفان سیاسی در زندان، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است؛ آنجا که انسان بی‌دفاع در برابر حکومتی قرار می‌گیرد که از همه امکانات برخوردار و بر جان و شرف زندانی مسلط است. آیا در این برهوت وحشت، حکومت از حقوق زندانی صیانت می‌کند؟ آیا قانون، تنها معیار حاکم بر روابط زندانی و زندانبان است؟ و آیا آن قانون، انسانی و مبتنی بر حقوق بشر است؟

نمی‌دانم رنگم پریده است یا نه، اما دلم تاپ تاپ می‌زند و دهانم خشك شده است. پدرم جلویم ایستاده وماموران زندان شناسنامه‌اش را كنترل می‌كنند. «چه خوب كه نفهمید.» پاسبان دیگری بازرسی بدنیش می‌كند. از جیبش چند كلید و مقداری پول در می‌آورد و روی میز می‌ریزد. پاسبان، هیکل درشتی دارد و پدرم ریز اندام است. به پدرم می‌گوید: «كفشاتو در بیار؛ جوراباتم در بیار.» پدرم همین كار را می‌كند. كفش‌های پدرم را به طرف زمین برمی‌گرداند و تكان می‌دهد و می‌گوید: «خیل خب برو.» انگار كارشان تمام شده است. اما یكباره داد می‌زند: «وایسا بینم!

کرزای مانند دولت‌های پیش از خود، با تصویب «قانون تنظیم امور زمینداری» زمین‌هایی را که پس از انقلاب ۷ ثور(اردیبهشت) دولت جمهوری دموکراتیک خلق افغانستان به دهقانان واگذار کرده بود (تحت این عنوان که این واگذاری‌ها مخالف شریعت اسلامی است) بار دیگر به مالکان باز گرداند

در میهن ما ایران، در درازنای تاریخ، انسان‌های بزرگی زیسته‌اند که هر یک در کالبد مادی و معنوی عصر خود، با شراره‌ای ناب به‌خاطر آن‌چه آنان عدالت، آزادی و فرهیختگی می‌شمرده‌اند، با جان، اندیشه و قلم خود رزمیده و سوخته‌اند.

در سال ۱۳۸۹ از کارل پوپر فیلسوف معاصر (۱۹۰۲- ۱۹۹۴)، کتابی به زبان فارسی منتشر شده به نام «آزادی و مسؤولیت روشنفکران» (۱) که کورش زعیم آن را به فارسی برگردانده است. این کتاب از دو سخنرانی به نام‌های «آزادی و مسؤولیت روشنفکران» در (دانشگاه سنت کال کانادا ۱۹۸۹) و «اندیشه ای درباره تئوری و کارکرد حکومت مردم سالار» (مونیخ ۹ ژوئن ۱۹۸۸) و یک مصاحبه با عنوان «تلویزیون بشر را تباه می‌کند، تلویزیون همانند جنگ است» (۵ ژانویه ۱۹۹۴، روزنامه لونیتاتا ایتالیا) تشکیل شده است.