رژیم حاکم بر ایران در شرایطی به انقلاب بهمن ۱۳۵۷ رسید که جز لایه بسیار نازکِ «بورژوازی وابسته» (مشتمل بر خانواده‌های اشرافی، پیمانکاران عمده، کارمندان و افسران عالی‌رتبه و زمین‌داران بسیار بزرگ)، هیچ حامی جدی‌ای در میان طبقات مختلف در ایران نداشت.
ترکیبی از سیاست‌های اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی به‌ویژه در دو دهه منتهی به انقلاب سبب شده بود که علاوه بر حاشیه‌نشینان، طبقه کارگر و طبقه متوسط جدید، خرده‌بورژوازی و بازرگانان سنتی نیز (که چسبندگی دائمی به قدرت مستقر دارند) در برابر حکومت محمدرضا شاه قرار بگیرند.
