علی پورصفر (کامران)

در روزهای اخیر که ناتوانی بزرگترین قدرت اقتصادی نظامی دنیا یعنی امریکا در مبارزه با بیماری واگیردار کوويد-۱۹ و کاستن از تلفات انسانی، همچون طشتی بزرگ با صدایی مهیب از بام به زمین افتاده است، چهره بی‌بزک همفکران وطنی اقتصاد و سیاست امریکا نیز خود را آشکار کرد.

در روزهای اخیر، نئولیبرال‌های شکست‌خورده داخل و خارج ایران که دیگر تاب تحمل شکست همفکران و سرکردگان بین‌المللی خود را ندارند، هم‌صدا با یکدیگر به خدمت یک رسوایی حیرت‌آور درآمده‌اند که امپریالیسم آبرو باخته علیه توفیقات بشری در مبارزه با بیماری کرونا به‌راه انداخته است. با کمال تأسف این رفتار که توهین به بشریت و قابلیت‌های اوست، در فضای مجازی تاخت و تاز می‌کند. از این رو لازم دیدم که به اندازه بضاعت خود در افشای این فرافکنی نقشی داشته باشم.

«جنبشی که در روز ۲۶ ژوئیه ۱۹۵۳ با شلیک گلوله‌های مسلسل به پادگان مونکادا در شهر سانتیاگو مرکز ایالت اورینت کوبا آغاز شد، با فراز و نشیب‌هایی به انقلاب فراروئید و در اول ژانویه ۱۹۵۹ کشور جدیدی از کوبا آفرید که از همان آغاز به‌صورت یکی از مظاهر درخشان بشردوستی بین‌المللی درآمد.

نمودار توفیق در سازماندهی مرکزی ترقیات اجتماعی،
خصلت‌نمای قهقهرا در استعمار و امپریالیسم،
دوران‌نمای پیروزی مبارزات ملی ‌ـ‌ طبقاتی نوین،
طرازنده پیروزی راه رشد غیر‌سرمایه‌داری با سمت‌گیری سوسیالیستی،
نمونه شاخص زیان‌های سکتاریسم عقیدتی و سیاسی

«یوگسلاوی در تمام دوران حکومت تیتو و حزب او، هیچگاه شاهد حوادث زننده سابق ... نبود و دوران کاملی از آرامش میان اقوام و ملیت‌های یوگسلاوی را تجربه کرد. اما تغییر اوضاع جهان به‌سود امپریالیسم و هم‌دستی یک وطن‌فروش خیانتکار و الکلیک به‌نام بوریس یلتسین با آن، تغییر در احوال یوگسلاوی را برای امپریالیسم میسر نمود ... یوگسلاوی بازمانده از سوسیالیسم تیتوئی، ... هنوز نمی‌توانست نمونه‌ای از ترقی و پیشرفت غیرسرمایه‌دارانه باشد و بادرآمدهای عظیم صنعتی و زراعی و سیاحتی، نمونه‌ای قابل قبول از استقلال ملی و توسعه بالنسبه عادلانه اجتماعی برپایه صنعت بومی و بازار بین‌المللی به‌دست دهد.