مصاحبه با کارلوس رون در مورد سنت دموکراتیک انقلاب بولیواری ونزوئلا
معاون وزیر امور خارجهٔ ونزوئلا در تشریح آنچه که در شب انتخابات اتفاق افتاد و از چگونگی حمایت انقلاب بولیواری از دموکراسی، سخن می‌گوید.
در هفتم اوت، زویی الکساندرا، سردبیر «پیپولز دیسپچ»، مصاحبه ای با کارلوس رون، معاون وزیر امور خارجهٔ ونزوئلا و رئیس انستیتوی سیمون بولیوار داشت، که طی آن انتخابات ریاست جمهوری ونزوئلا در سال ۲۰۲۴، و جنجال‌هایی که توسط اوپوزیسیون داخلی و ایالات متحده پیرامون آن برپا شد، مورد بحث قرار گرفت.
بعد از انتخابات، این جنجالها به تلاشی همهجانبه برای سرنگونی رئیس جمهور منتخب، نیکلاس مادورو، به‌ویژه از سوی ایالات متحده بدل شد. در روز اول اوت، آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجهٔ ایالات متحده، بی هیچ پرده‌پوشی اعلام کرد: «برای ایالات متحده و از آن مهم‌تر، برای مردم ونزوئلا واضح است که ادموندو گونزالس اوروتیا بیشترین آرا را در انتخابات ریاست جمهوری ونزوئلا در ۲۸ ژوئیه به دست آورده است.»
در ۱۵ اوت، کلمبیا و برزیل، بعد از آن که خواستار رعایت احترام به حاکمیت و روند دموکراتیک ونزوئلا شدند، در یک چرخش تأسف‌بارموضع خود را تغییر دادند و برگزاری انتخابات مجدد در ونزوئلا را طلب کردند.
این مصاحبه به سه بخش تقسیم شده است: بخش اول آن مربوط به وقایع شب انتخابات و شخصیت ماریا کورینا ماچادو است. در ادامه، بخش اول مصاحبهٔ ما با «رون» را، که جهت وضوح بیشتر کمی ویرایش شده است، می‌خوانید:
زویی الکساندرا: از زمان برگزاری انتخابات ریاست جمهوری ونزوئلا در ۲۸ ژوئیه، این کشور به‌طور مستمر به سرفصل خبری رسانههای جریان اصلی در جهان تبدیل شده است. شاهد بودیم که «نیویورک تایمز» خواستار سرنگونی دولت از طریق کودتای نظامی شد و اعتبار این کشور آمریکای جنوبی و فرایندهای دموکراتیک آن را بهزیر سؤال برد.
شاهدیم که مقامات منتخب ایالات متحده بیانیه‌های متناقضی را دربارهٔ دموکراسی و این‌که چه کسی را به‌عنوان برندۀ این روند دموکراتیک می‌شناسند، صادر می‌کنند. البته برای بسیاری از ما که سیاست منطقهای را دنبال میکنیم، این سناریوی جدیدی نیست. از زمان آغاز انقلاب بولیواری در سال ۱۹۹۹، دولت ایالات متحده از ابزارهای مختلفی برای تضعیف و بی‌ثبات کردن پروژهٔ سوسیالیستی و مخالفت با خواست مردم استفاده کرده است.
ما شاهد اعمال برخی از سخت‌ترین تحریم‌ها، اقدامات قهری یک‌جانبه علیه ونزوئلا، از قبیل تلاش برای کودتا، تهاجم، و خرابکاری بوده‌ایم. در این مقطع نیز، توسط بمباران کمپین‌های رسانه‌ای مختلف و تبلیغاتی تلاش می‌کنند تا به دیدگاه ما از ونزوئلا شکل دهند. از این نظر لازم است که از آنچه واقعاً در خطر است و آنچه در پشت این حملات مکرر جدید وجود دارد اطلاع داشته باشیم.
بسیار مفتخریم که معاون وزیر امور خارجهٔ ونزوئلا و رئیس انستیتوی سیمون بولیوار، کارلوس رون، دعوت ما را برای این گفتگو پذیرفتند.
سؤال: در ابتدا، آیا می‌توانید برای ما شرح دهید که در یک هفته و نیم پس از انتخابات چه گذشت؟ واکنش جناح راست چه بود؟ چه اتهاماتی را مطرح می کنند؟
کارلوس رون: مشابه عادت سالیان گذشته، روز ۲۸ ژوئیه یک روز عادی برای اخذ رأی بود. این سی و یکمین انتخابات ما طی ۲۵ سال گذشته بود. شاهد بودیم که تعداد زیادی از مردم خیلی زود برای رأی دادن بیرون آمدند، که باز هم طبق تجربۀ تاریخی ما امری طبیعی بود.
بعد از ظهر، صف انتظار صندوقهای رأی شروع به کوچک شدن کرد، به‌ویژه در ناحیههایی که از نظر تاریخی مخالفان در اکثریت بودند. اما در طول روز فضای آرامی حاکم بود، و بسیاری از مردم در آرامش رأی خود را به صندوق‌ها ریختند.
درست قبل از پایان زمان رأی‌گیری، اظهارات و شایعات زیادی در شبکه‌های اجتماعی مبنی بر لزوم تعطیل مراکز رأی‌گیری منتشر شد، هرچند طبق قوانین ونزوئلا، مراکز رأی‌گیری حداقل تا زمانی که آخرین فرد در صف انتظار رأی خود را به صندوق نریخته باشد، می توانند باز بمانند.
این امر موجب ایجاد سردرگمی در برخی از مراکز شد. جماعت طرفدار ادموندو گونزالس، [به مراکز رأی‌گیری] می‌آمدند و از ناظران می‌خواستند که نسخه‌ای از آمار چاپ‌شده از دستگاه‌ها را دریافت نمایند.
همهٔ رأی گیریها در ونزوئلا از طریق ماشین الکترونیکی انجام می‌شود. شخص ابتدا کارت شناسایی ونزوئلایی خود را به افراد مسؤول نشان می‌دهد. آنها با مقایسۀ اثر انگشت، هویت شخص را تأیید می‌کنند؛ بعد از تأیید هویت، دستگاه به فرد اجازه می‌دهد که رأی دهد. رأی‌دهنده در خاتمه یک کپی به‌عنوان رسیدی کوچک دریافت می‌کند، که تأییدی است برای مطابقت رأی ثبت‌شده با آنچه شخص در برگهٔ رأی خود اعلام کرده است، و در نهایت این رسید در یک صندوق جمع‌آوری می‌شود.
در پایان روز بعد از خاتمۀ رأی‌گیری، نسخه‌ای چاپی از نتایج تهیه می‌شود. یک کپی از این نتایج پس از تأیید ناظران حاضر از جناحهای مختلف سیاسی، در اختیار آنها قرار میگیرد. به این نسخه «اکتاس» (actas) می‌گوییم.
اما مهم است که مردم بدانند جمع تعداد آرا در پایان روز رأی‌گیری، نتیجۀ شمارش رأی توسط فرد یا افرادی که آنها را جمع آوری کرده‌اند، نیست. این تنها بخشی از ضمانت‌های صحت عملکرد سیستم ماشین است که برای بازبینیهای بعدی وجود دارد.
اما آنچه واقعاً نتایج نهایی و برندۀ انتخابات را تعیین می‌کند، نتایج ماشینهای رأی‌گیری است. به نتایج روی کاغذ نمی‌توان اتکا داشت. نتایج کاغذی می‌توانند پاره یا گم شوند، اما نتایج الکترونیکی غیرقابل تغییر و مورد اطمینان کامل هستند.
بنابراین، در پایان روز [انتخابات]، افرادی از گروه‌های طرفدار گونزالس طالب دریافت لیستهای کاغذی شدند. مشکل اینجا بود، که آنها حتی پیش از پایان رأی‌گیری، خواستار این نتایج شدند. آنها میبایست تا پایان روز منتظر می‌ماندند تا مهلت اخذ رأی به پایان برسد. در غیر این صورت، هیچ راهی برای دسترسی به رسیدهای چاپی وجود ندارد.
اما آنها توانستند که میان مردم ایجاد سردرگمی نمایند. بعضی دست به خشونت زدند. از دید ما این آغاز اقداماتی بود که از قبل از آن مطلع بودیم. [جبهۀ ادموندو گونزالس] قبلاً اعلام کرده بود که نتایج شورای انتخابات را نمیپذیرد. آنها تنها رسید آرای مربوط به خود را که در دست داشتند، معتبر می‌دانستند.
تکرار میکنم، [نتایج کاغذی] مطمئنترین راه برای شمارش آرا نیست. در ونزوئلا هیچگاه شمارش آرا بهاین طریق انجام نشده. این بهانهای بود برای تحریک افکار عمومی در داخل و خارج از کشور، و ایجاد شبهه در سلامت روند رأی‌گیری.
بعداً متوجه شدیم که رخنهگران (هکرهای) مخالف به وبگاه شورای ملی انتخابات نیز حمله کردند. آنها موفق شدند تا چند ساعت صفحۀ نمایشدهندۀ نتایج را غیرقابل دسترس نمایند. از سوی دیگر آنها توانستند، برای چند ساعت در حوالی ظهر برق را قطع کنند.
ما قبلاً از این مسأله آگاه بودیم. زیرا حملات، قبل از روز انتخابات شروع شده بود، واحتمال میدادیم که چنین حملاتی ادامه داشته باشد.
این استراتژی برای ما آشنا است. اولین بار نیست که گروه‌های اپوزیسیون، نتیجهٔ انتخابات کشور را به رسمیت نمی‌شناسند. ما تا به‌حال بیش از ۳۰ انتخابات داشته‌ایم. هربار که ما در یک انتخابات مهم پیروز شدیم، آنها نتایج را هم در ونزوئلا و هم در خارج از ونزوئلا، به چالش کشیدند.
تا پایان شب، شورای ملی انتخابات ونزوئلا (CNE) بالاخره توانست حداقل بخشی از مشکلات ناشی از مخابرۀ آرا را حل کند، و با دریافت ۸۰ درصد از آرا، آنها توانستند اعلام کنند که رئیس جمهور مادورو به‌عنوان رئیس جمهور انتخاب شده است.
شورای ملی انتخابات ونزوئلا تنها زمانی اعلامیه صادر می‌کند که شمارش آرا نهایی شده باشد. اعلام نتیجۀ پیروزی رئیس جمهور مادورو در همان شب، بهاین دلیل بود که درصد آرای جمع‌آوری شده بهحدی بود که شمارش آرای باقی‌مانده نمی‌توانست نتیجه را تغییر دهد و شخص دیگری برنده شود. بنابراین، ما میدانیم که رئیس جمهور مادورو در آن شب انتخاب شد.
زوئی الکساندرا: در حال حاضر، ونزوئلا در حال پشت سر گذاشتن یکی از بدترین پسرفتهای اقتصادی در تاریخ خود است، که نتیجهٔ مستقیم اقدامات قهری یکجانبۀ به‌شدت محدودکننده و سختی بود که از سوی ایالات متحده تحمیل شد. در نتیجۀ اعمال این تحریمهای شدید علیه کشور، تولید ناخالص ملی کشور بیش از ۹۰ درصد کاهش یافت. می‌توانید کمی در این زمینه صحبت کنید؟
کارلوس رون: برای سر یکی از نامزدها، یعنی رئیس جمهور مادورو، جایزه تعیین کرده‌اند. به جان او در جریان این مبارزات و قبل از آن سوء‌قصد شد. بهعلاوه، میدانیم که در طول مبارزات انتخاباتی، برخی از تلاشها برای حمله علیه او صورت گرفت که توسط نیروهای امنیتی خنثی شد.
همچنین او را از دسترسی به رسانههای اجتماعی محروم کردند. امکان مشابهی که طرف مقابل برای تبلیغ داشت، برای او وجود نداشت، و غیره.
انتخاب مجدد یک دولت به برنامههای مفید اجتماعی که ارائه کرده و به نحوۀ مدیریت در دوران تصدیاش بستگی دارد. اما وقتی قرار باشد دولتی این اقدامات را با وجود حملات و اقدامات قهری یک‌جانبه انجام دهد، روی فردفرد مردم تأثیر میگذارد. زیرا گفتمان غالب همیشه این بوده که کوتاهی در انجام این برنامههای مفید دلیلی بر رأی عدم اعتماد بهیک سیاستمدار است. در حالی‌که این‌طور نیست، در نتیجۀ این تحریم‌ها، منبع اصلی درآمد ما، که از صنعت نفت است، به همراه دیگر منابع، همگی مسدود شده‌اند. ما نمی‌توانیم تعمیرات روزمره یا قطعات یدکی را برای تجهیزات و ماشین آلاتی که برای کارهای عمومی و خدمات کلیدی هستند، انجام دهیم.
شبکۀ برق در ونزوئلا توسط شرکت‌های خارجی ساخته شده است. قطعات یدکی آن توسط شرکت‌های خارجی تأمین می‌شود. تعمیر و نگهداری شبکه توسط شرکت‌های خارجی انجام می‌شود. این شرکت‌ها اکنون به‌دلیل همۀ این تحریمهای یک‌جانبه قادر به ارائۀ این خدمات نیستند.
این به‌دلیل سوء‌مدیریت یا گرایش سوسیالیستی نیست که شبکۀ برق به‌درستی کار نمیکند، که سیستم آب‌رسانی از کار می‌افتد، و یا سیستم جمع‌آوری زباله دچار مشکل است. همۀ این‌ها به‌دلیل ۹۳۰ مورد تحریم است که از عملکرد صحیح این سیستم‌ها جلوگیری می کند. ونزوئلا به‌مدت ده سال و یا بیشتر درگیر این مشکلات بوده است.
با وجود همهٔ این‌ها، دولت ونزوئلا به تعهد خود به تعمیق دموکراسی پایبند است، زیرا این تعهد بخشی از تاریخ ما به‌عنوان یک جنبش اجتماعی است. تاریخ انقلاب بولیواری تاریخ تعمیق دموکراسی است.
زمانی که ما، با انتخاب رئیس جمهور چاوز در سال ۱۹۹۸، به قدرت رسیدیم، به موجب کارپایۀ تدوین قانون اساسی جدید، مردم توانستند که در تهیۀ آن شرکت نمایند. در واقع این اولین قانون اساسی بود که مردم ونزوئلا به آن رأی دادند و توانستند مستقیماً نمایندگان خود را انتخاب نمایند. این سنت دموکراتیکی است که در ونزوئلا به وجود آمده است.
ما هرگز انتخابات را معلق نکردهایم، هستند کشورهایی که به‌دلیل جنگ، و یا تحریم، انتخابات را به‌تعویق انداخته‌اند. اوکراین نمونهای از این کشورها است. اما ما با توجه به تعهدی که داریم، و علیرغم آنکه در معرض همۀ این تهاجمات هستیم، هرگز در فکر استفاده از این شیوه نبوده‌ایم. این تعهد اخلاقی انقلاب بولیواری است که انتخابات را در زمان لازم برگزار نماید.
اما نکتۀ مضحک این است که گروه ادموندو گونزالس هرگز توافقنامۀ به‌رسمیت شناختن نتایج انتخابات را امضا نکردند. در موارد گذشته نیز اپوزیسیون همینگونه رفتار میکرد. در توافقنامهٔ باربادوس، آنها متعهد شدند که نامزدها را معرفی کنند. آنها همچنین پذیرفتند از روندی که مسؤولین انتخابات و دیوانعالی برای تعیین صلاحیت نامزدها دارند، تبعیت نمایند.
آنها می بایست از این روند پیروی میکردند. در طی مراحل این روند، صلاحیت ماریا کورینا ماچادو، نامزد مورد نظر اپوزیسیون، تأیید نشد.
اپوزیسیون از قبل به این مسأله آگاه بود. زیرا او از سال ۲۰۱۵ از تصدی در مناصب دولتی محروم شده بود. در سال ۲۰۱۴، او در مقام عضوی از مجلس ملی کشور، با کمک دولت پاناما، توانست به‌عنوان نماینده دائم پاناما، در جلسۀ سازمان کشورهای آمریکایی حضور یابد و به‌همراه دیگر نمایندگان کشورهای مخالف ونزوئلا، خواستار اعمال تحریم علیه کشور خود شود.
مطابق قانون اساسی، این اقدام غیرقانونی است و خیانت محسوب می‌شود. اقدامی مشابه این، در هر نقطۀ دیگر از جهان، احتمالا مجازاتی شدیدتر از آنچه توسط مقامات ونزوئلا تعیین شد، درپی میداشت.
اگر اپوزیسیون از قبل این را می دانست، چرا او را نامزد کردند؟ چرا او از ابتدا وارد روندی شد که از قبل «در سراسر جهان مورد سؤال بود؟»
منبع: اورینوکو تریبیون، ۱۷ اوت، ۲۰۲۴