اتاق بازرگانی، ۲۰ شرکت صنعتی بزرگ، و مشکل کارگران
نزدیک به یک سال است که مردم و دولت می‌خواهند سلاح‌ورزی را از ریاست اتاق بازرگانی پائین بکشند و زورشان به مافیای نئولیبرالی که همچون بختک روی اقتصاد ایران افتاده نمی‌رسد. وزیر صمت طی نامه‌ای به هیأت رئیسهٔ اتاق بازرگانی نوشت، شکایت حسین سلاح‌ورزی رد شده و انتخابات برای تعیین رئیس جدید اتاق بازرگانی اول بهمن برگزار می‌شود. و در ۱۵ دی‌ماه، اتاق بازرگانی دوباره بیانیه‌ای داد و علیه نظر وزیر صمت گفت که شما نمی‌توانید چنین کاری کنید: «انتخابات ریاست اتاق ایران قابل تجدید نیست مگر به‌حکم دادگاه. تصمیم هیأت رئیسه اتاق بازرگانی»
کسی نمی‌داند واقعاً در جامعهٔ ما چه می‌گذرد. مملکت را دولت اداره می‌کند یا پارلمان بخش خصوصی!؟ هیچ‌کس در کشور زورش به این کلوب خودمختار ثروتمندان نمی‌رسد؛ از درآمدهای مولتی میلیاردی آن کسی آگاه نیست؛کسی نمی‌داند این پول‌ها از کجا و بابت چه کاری می‌رسد؛ هیچگونه شفّافیتی در دخل و خرج آن وجود ندارد؛ این‌که چه کسانی این پول‌ها را می‌دهند و چه کسانی آن را می‌گیرند و هزینه‌ها چگونه است، کمتر کسی خبر دارد؛ و اگر چنین است که ظاهراً درست می‌نماید، آیا «درآمد ۱۰ هزار میلیارد تومانی غیرشفاف و بدون پاسخگویی اتاق بازرگانی»* زمینه‌ساز فساد و این‌همه قلدری در چنین سیستمی نیست؟
خبرگزاری ایسنا از قول آقای مجیدرضا حریری، عضو اتاق بازرگانی ایران، در تاریخ ۱۸ دی‌ماه ۱۴۰۲، می‌نویسد:
حتی اگر تمامی موارد با شفافیت و سهولت و کمال صداقت انجام بپذیرد، مدیران اتاق بازرگانی خود را مدیون آن ۲۰ شرکت صنعتی می‌دانند که درآمدهای میلیارد تومان واریز می‌کنند؛ به‌طوری‌که تنها سخنگوی این شرکت‌ها هستند و نه سخنگوی تمامی اعضا.
عضو اتاق بازرگانی ایران افزود: زمانی که چندین هزار میلیارد تومان را به یک دستگاه واگذار می‌کنند و بر عملکرد آن نظارت صورت می‌گیرد، و حتی آن قوایی که می‌بایست وظایف قانونی خود را نسبت به نهاد انجام دهند را اعمال نمی‌کنند، توقع هرگونه فسادی را باید از جانب اتاق بازرگانی داشته باشید!
حریری انتقاد کرد: متأسفانه طی چند سال گذشته در صدد اصلاح قانون اتاق در مجلس بوده‌ایم و حتی با نمایندگانی در مجلس صحبت کردیم اما اکنون با گذشت حدود دو سال گذشته هنوز عده‌ای مانع این فرایند می‌شوند.
آیا این‌همه اجحاف به کارگران و تضییع حقوق و مزایای آنان در همان ۲۰ شرکت بزرگی که بخش اعظم پول‌های اتاق بازرگانی را تأمین می‌کنند، همچون فولاد مبارکه، که به‌قول آقای سیدحسین معروف ـــ عضو سابق اتاق بازرگانی ـــ «پول‌های سرسام‌آوری به پای اتاق بازرگانی می‌ریزد»، نیست که همهٔ این شرکت‌ها از همین طریق و به‌کمک رسانه‌ها و لابی‌های وابسته به همین کانون قدرت سرمایه‌داری نئولیبرال از بی‌پناهی کارگران سوء استفاده می‌کنند!؟ آیا نباید بالاخره قوای سه‌گانهٔ مملکت، به‌ویژه دولت مدعی فقرزدایی، فکری اساسی برای رفع این‌همه نابسامانی‌ها و نابرابری‌ها بکنند؟ آیا واقعاً دولت زورش به اتاق بازرگانی و اعوان و انصار آن نمی‌رسد، یا این‌که دولت هم بخشی از همین کلوپ ثروتمندان است که نه می‌خواهد و نه می‌تواند فاصلهٔ فقر و ثروت را در جامعه، که روز به روز عمیق‌تر می‌شود، به‌نفع طبقهٔ زحمتکش تعدیل کند.
نگاهی کوتاه به اخبار روزانهٔ کارگری نشان می‌دهد که در همین شرکت‌هایی که پول‌های میلیاردی به پای اتاق بازرگانی می‌ریزند، کارگران حتی برابر مقررات همین قانون کار فعلی، در شرایط مناسب کاری و قوانین ایمنی کار قرار ندارند. اغلب دستمزدها سرکوب می‌شود، وعده‌ها در رابطه با طبقه‌بندی مشاغل به‌تعویق می‌افتد، و تفاوت فاحش حقوق و مزایا و شرایط کاری بین کارگران پیمانی و استخدامی وجود دارد. تکلیف کارگران پیمانی روشن نیست، پول‌ها را شرکت‌های پیمانکاری، که اغلب وابسته به همین شرکت‌های بزرگ هستند، می‌گیرند و زحمت و مرارت به‌دوش کارگران پیمانکار است که همواره پا در هوا هستند. حقوق و مزایا گاهاً تا شش ماه پرداخت نمی‌شود. وضعیت و شرایط کاری رانندگان اسفناک است. این‌بار حتی وزیر کار هم در راه سرکوب دستمزدها، از دستمزد منطقه‌ای سخن به میان آورده است. به‌نظر می‌رسد «بر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند….»
روز یکشنبه ۱۷دی ماه، در برنامهٔ «جدال» آقای علی علیزاده، علیرضا میرغفاری ناگفته‌های بسیاری را در زمینهٔ مشکلات کار و کارگری بیان کرد که جداً قابل تأمل است. برنامه دربارهٔ اعتراض کارگران پارس جنوبی به وعده‌های عمل‌نشده دولت رئیسی بود. معلوم نیست آیا در کشور گوش شنوایی هم برای شنیدن مشکلات این قشر عظیم زحمتکش وجود دارد، یا این‌که حرف آخر را، همان‌طور که تاکنون، فقط اتاق بازرگانی و ثروتمندان این کلوپ می‌زنند.
آقای حمید شهرابی ، یکی از فعالین برجستهٔ عدالتخواه در کشور، در کانال تلگرامی خود می‌نویسد:
خوابند، یا بیدارند و خود را به‌خواب زده‌اند، و یا این‌که عزم خود را برای فروپاشی کشور جزم کرده‌اند! صحبت‌های نمایندهٔ کارگران در این گفتگو را بشنوید. دو حالت بیشتر ندارد، یا مسئولین کشور واقعاً خواب هستند و یا این‌که خودشان را به‌خواب زده‌اند. البته، از حالت سوم هم نباید غافل شد: آنهایی که بیدار و هوشیارند و آگاهانه نفت به آتش نارضایتی‌ها می‌ریزند و هدفی به‌جز ایجاد بی‌ثباتی در ایران و فروپاشی جمهوری اسلامی از درون ندارند. و این‌همه در حالی است که دشمن امپریالیستی/صهیونیستی برای ایران خط و نشان می‌کشد! خدا عاقبت ایران را با این نوع زمامداری کشور به‌خیر کند! علیزاده با اجرای اینگونه گفتگو، هم به روشن شدن افکار عمومی در مورد مسائل اصلی کشور کمک می‌کند و هم فرصتی اعلا برای هوشیاری مسئولین جهت اصلاح امور را فراهم می‌کند.
یکی از مشکلات بزرگ جامعه در شرایط کنونی نبود احزاب واقعی، به‌ویژه احزاب چپ یا عدالتخواه، و اتحادیه‌های صنفی و کارگری و سندیکاها در کشور است تا بتوانند با افشای ترفندهای کانون‌های قدرت سرمایه‌داری علیه حقوق حقهٔ زحمتکشان کشور، از آنان دفاع کنند و با ارائه پیشنهادات و طرح‌های سازنده به دولت، در تأمین حقوق قانونی زحمتکشان در راه رفع مشکلات زندگی آنان بکوشند. ثروتمندان و سرمایه داران از همه نوع امکانات مالی و رسانه‌ای، از جمله اتاق خود که آن را پارلمان بخش حصوصی می‌دانند، برخوردارند، امّا کارگران و دیگر زحمتکشان از اکثر حقوق مدنی و اجتماعی خود محروم هستند. تنها با اجرای اصول قانون اساسی است که می‌توان از طریق آزادی احزاب و اتحادیه‌های صنفی و کارگری و سندیکاها و اجازه نشر نشریات این ارگان‌ها، به وفاق ملی رسید و همهٔ ارگان‌ها را در مقابل قانون پاسخگو کرد.