به یاد آنکه با عشق گل سرخ زیست

میترا تهامی ــ

از زمانی که با او هم‌خانه شدم، دهم مهر را با یک سبد گل سرخ به یاد می‌آورم.

روز تولدِ عزیزترینش بود.

با ذوق و شوق از خواب برمی‌خاست و از خانه بیرون می‌رفت.

با  یک سبد بزرگ گل سرخ  به خانه برمی‌گشت.

و جشن کوچک‌مان با روشن کردن شمع تولد گل‌سرخ آغاز می‌شد.

دهم مهر برای او حال و هوای نوروز را داشت. آن را بسان نوروز با تهنیت‌گوئی به پیشکسوتان آغاز می‌کرد.

خیلی جوان بود که به وادی عاشقان گل سرخ گام نهاد و دیگر هیچ‌گاه از این عشق بازنگشت.

با تمامی ذرات وجودش دریافت که در این وادی جز عاشقان استقلال و آزادی ایران و سعادت مردمش راهی ندارند و به‌عینه دید که   گام به گام این راه و سنت را با استخوان این عاشقان فرش کرده‌اند.

هنگامی که یک بار دیگر گل سرخ را سر زدند  به‌ناگزیر از سرزمینش گریخت، اما نه از گل سرخ، که با آن پیمان ابدی بسته بود  و تا آخرین دم به هوای کویش دم برآورد.

حزب خانه اصلی او بود. هر بار که به یاد می آورد که چگونه او را از خانه اش راندند بغض می کرد و چشم‌هایش پر از اشک می‌شد.

پس از چندی «سایت ده مهر» خانه موقت او شد.

باور داشت که نزدیکی دل‌های عاشقان گل سرخ جز از راه اقناع و گفت‌وگو نمی‌گذرد. برای دیدار با رفقا سفر می‌کرد، ساعت‌ها تلفنی بحث و گفت‌وگو می‌کرد. برای روشن نگاه داشتن چراغ  خانه از جان  و سلامتی خود مایه می‌گذاشت.

در دورانی از یاری‌های رفیق  محمد زاهدی، از جان به‌در ماندگان فاجعه ملی، نیز برخوردار بود که یادهای خونین بسیاری از رفقایش را با خود به دنبال می‌کشید .رفیق محمد را انسانی عاشق و صمیمی، پاک و بی‌غش و فداکار می‌دانست و هر گاه که فرصتی می‌یافت برای دیدنش می‌شتافت. شوربختانه رفیق محمد نیز در بستر بیماری است.

اردشیر ما با عشق گل سرخ زندگی کرد و تا زمانی که در بیمارستان هشیار بود با عشق حزب نفس می کشید.

بار نخست که او را از کما بیرون آوردند قلم و کاغذ خواست. نمی‌توانست صحبت کند. خطاب به رفقایش در سایت ده مهر نوشت.

آرزویش بازگشت به ایران بود.

از شوق برگشت به ایران چشم‌هایش برق می‌زد.

می‌گفت با هم به ایران بازمی‌گردیم و در پیرانه سر در خانه خودمان سر به زمین می‌نهیم.

اردشیر عزیزم، دهم مهر با یک سبد گل سرخ به دیدارت خواهم آمد و همانند هفده سال گذشته، روز تولد گل سرخ را در کنار یکدیگر جشن می‌گیریم.