وداع با رفیق دکتر رحیم احمدی
بعدازظهر یکشنبه ۳۱ ماه مه ۲۰۱۵ برابر با ۱۰ خرداد ۱۳۹۴، رفیق دکتر رحیم احمدی پس از نبردی سه ساله با بیماری سرطان چشم بر جهان فروبست. او که پزشکی انساندوست و پناه تمام مهاجرین ایرانی بود، در دامن حزب تودهٔ ایران پرورش یافت و خود را فرزند آن می‌دانست. از بهمن ۱۳۲۷ به عضویت سازمان جوانان حزب تودهٔ ایران درآمد و نزدیک به شصت سال در کنار آن به دفاع از منافع زحمتکشان پرداخت. توده‌ای بودن برای او نه فقط در سیاست بلکه در آئینی برای زندگی تجلی می‌یافت.
به جرم فعالیت سیاسی از دبیرستان اخراج شد و تا زمان گرفتن دیپلم، تحصیل را در کلاس‌های شبانه ادامه داد و امتحان‌ها را به‌صورت متفرقه گذراند. سپس در سال ۱۳۳۴ برای ادامه تحصیل رهسپار اتریش شد و در آنجا در ایجاد اولین هسته‌های تشکیلات حزب تودهٔ ایران در خارج از کشور نقشی فعالانه داشت. در بنیان‌گذاری کنفدراسیون دانشجویی مانند دیگر توده‌ای‌ها نقشی اساسی بازی کرد. در تمام مدت تحصیل و در کنار فعالیت جدی حزبی، برای تأمین زندگی و هزینهٔ تحصیل کار می‌کرد. در تمام این مدت یک سرباز ساده حزبی باقی ماند و بر این امر تأکید داشت. مبارزه برای پست و مقام در حزب را به دیده تحقیر و با تأسف عمیق می‌نگریست.
ماديات جهان و دوندگی برای پول را همواره تحقير می‌کرد، چرا که به تعبير او این امر از انسان موجودی درنده می‌ساخت. بزرگترين افتخارش در زندگی، بی‌توجهی به ثروت بود و اين يک تظاهر نبود. جهان را بدون مال ترک کرد.
مهم‌ترين ويژگی او مهربانی‌اش بود. با نيازی سيری‌ناپذير به عشق و مهرورزی به دیگران. نه فقط به نزديکانش به همه. همين امر باعث می‌شد که هميشه گشاده‌روی به سوی ديگران برود.
انسانی بسيار محترم که برخوردش با ديگری آميزه‌ای از احترام و محبت بود. همه را شيفته می‌کرد. هيچکس در برخورد با او بی‌تفاوت نمی‌ماند. ابزار او برای جذب ديگری همين آلياژ مهربانی و احترام بود. به تعبیر او یک توده‌ای می بایست رفتارش احترام‌برانگیز باشد.
یادش گرامی باد