«من، نه با اشک حسرت که با لبخند خواهم مُرد»
«… ماجرای اتحاد دمکراتیک به این شکل نبود که به‌آذین ناگهانی و درست در آستانه انقلاب تصمیم بگیرد که حالا برویم سازمان راه‌اندازی کنیم. از سال ۵۶ فضای سیاسی کمی بازتر شد و فعالیت‌ها از سر گرفته شد. از جمله دوره دوم کانون نویسندگان آن را احیاء کردند. به‌آذین هم‌زمان شروع کرده بود به برقراری ارتباط با شخصیت‌ها و جریان‌هایی که می‌توانستند در حرکت متحد و دمکراتیک ضدرژیم و به‌سمت ایجاد دمکراسی همکاری داشته باشند. جریانات دیگر هم فعال شده بودند …»
برای خواندن این مطلب به فایل پیوست مراجعه کنید.