ونزوئلا را تنها نگذاریم!

انقلاب در کشوری که هنوز بخش خصوصی در آن مسلط است، البته اشتباهاتی کرده، راه‌های مختلفی را پیموده است. به‌نظر برخی‌ها، انقلاب به اندازه کافی سرعت نداشته و به پیش نرفته و به‌نظر برخی دیگر انقلاب مراحل را سوزانده است. اما به‌نظر اغلب آن ها، انقلاب موفق نشده زنجیر وابستگی به درآمد نفت و به واردات را بگسلد و بهای بسیار سنگینی برای فروریزش نرخ نفت و هرج‌و‌مرج ایجاد شده توسط اپوزیسیون می‌پردازد.

کمونیست و دموکرات فرانسه، من کلیه افراد پیشرو را فرامی‌خوانم که انقلاب چاویستی، دستاوردهایش، حاکمیت ملی، مواضع  ضدامپریالیستی‌اش، جهان‌بینی و نقشی که در قاره آمریکا ایفا می‌کند را رها نکنند. 

«ونزوئلا تنها نیست!» 

انقلاب در کشوری که هنوز بخش خصوصی در آن مسلط است، البته اشتباهاتی کرده، راه‌های مختلفی را پیموده است. به‌نظر برخی‌ها، انقلاب به اندازه کافی سرعت نداشته و به پیش نرفته و به‌نظر برخی دیگر انقلاب مراحل را سوزانده است. اما به‌نظر اغلب آن ها، انقلاب موفق نشده زنجیر وابستگی به درآمد نفت و به واردات را بگسلد و بهای بسیار سنگینی برای فروریزش نرخ نفت و هرج‌و‌مرج ایجاد شده توسط اپوزیسیون می‌پردازد. 

رهنمود دادن از دور آسان‌تر است تا بتوانیم در محل، با یک موقعیت انفجاری با  شهامت و خونسردی رو‌به‌رو شویم. اگر بحث میان پیشروان و محافظه‌کاران، که برای به پیش رفتن ضروری است، صورت گیرد، این مطلب به نیروهای ارتجاع اجازه نمی‌دهد دستاوردهای اجتماعی، آموزشی، بهداشتی و فرهنگی چاویسم را از بین ببرند. چاویسم فرایندی مردمی ‌درون‌زا برای آزادی است که در پیامد عمل سیمون بولیوار آمده است. 

تلاش راستگراها، راستگراهای افراطی و سوسیال دموکرات‌ها این است که رژیمی‌ را که به‌گونه‌ای دموکراتیک انتخاب شده است، سرنگون کنند. آن‌ها از بی‌صبری در جای خود قرار ندارند. آن‌ها ورق بی‌ثباتی را بازی می‌کنند، کمبود ارزاق عمومی ‌را سازمان می‌دهند، خرابکاری و تحریک می‌کنند. آن‌ها می‌خواهند کاراکاس را در اختیار بگیرند، آن را به ثروتمندان، به الیگارک‌ها تقدیم کنند و هر نوع گفت‌و‌گو را با رئیس‌جمهور منتخب مردم رد می‌کنند. 

این‌ها همه زیر رهبری ایالات متحده با کارزاری مسموم‌کننده که تمام رکوردها را شکسته است، صورت می‌گیرد. تهاجم تدقیق می‌شود. رفقا، دوستان، برادران، بهتر است پیش از آن عمل کرد تا بعد از آن. 

این فقط انقلاب نیست، بلکه حق خلق‌ها دموکراسی، حقوق بشر، صلح است که ابتدا در کاراکاس در خطر قرار گرفته است. تمام قاره است که می‌تواند کن فیکون گردد. 

چاوز را به‌یاد بیاوریم که خطاب به پرزیدنت بوش فریاد زد :«برو گم شو، یانکی»!! چاویسم ما را آزادتر ساخت، ولی در این لحظات، همبستگی، انترناسیونالیسم آن‌گونه که باید و شاید تعیین‌کننده نیستند و این امر ما را نگران می‌کند. این حقیقتی است که در حال حاضر، ونزوئلا «آبروی بدی» دارد و از لحاظ «انتخاباتی» پشتیبانی مردمی ‌پاسخگو نیست ولی فقط در حال حاضر. اما برای یک انقلابی یا یک دموکرات، اصول، اصول می‌ماند. امروز این کمی‌ از آینده ماست که با آن بازی می‌شود. عجله کنید! بر روی همبستگی‌مان، چانه نزنیم! 

* توضیح مترجم ـ ژان اورتیز، متولد سال ۱۹۴۸ در فرانسه، فرزند مبارز ضد فرانکو در جنگ داخلی اسپانیا و هم‌اکنون استاد دانشگاه در شهر پو (Pau) و سندیکالیست است. او متخصص ادبیات آمریکا و ادبیات زبان اسپانیولی است. او هم‌چنین روزنامه‌نگار است که در روزنامه اومانیته و نشریه «مموار دو لوت» (حافظه مبارزات)، که نشریه‌ای آلتر موندیالیست است، مقاله می‌نویسد.